De slimme wegen van Ilico

Het is april 2087. De negentienjarige Sunnie Meerman woont samen met haar moeder en haar jongere zusje in de buitenwijken van Ilico. Ze worden volledig verzorgd door het systeem, een simulator speelt in op haar verlangens en een huishoudrobot verzorgt het eten en drinken. Toch twijfelt ze aan dit systeem, de laatste tijd verdwijnen er steeds vaker mensen uit haar leven. Laatst zelfs een van de buren. Er gaan geruchten dat ze door het systeem zijn verbannen naar het achterland. Als bij haar moeder hetzelfde dreigt te gebeuren, gaat ze haar achterna naar het einde van de wijk waar de slimme wegen beginnen.

Rudolf Bijlsma werkt in de ICT en schrijft daarnaast romans. Als kind gaf hij op de vraag wat hij later wilde worden steeds hetzelfde antwoord: schrijver. Hij heeft de opleiding Tekstschrijven gevolgd en Nederlands en Geschiedenis gestudeerd. Ook ICT bleek bijzonder interessant. Uiteindelijk heeft hij daar diverse opleidingen voor gevolgd en zijn passie gevonden. De combinatie van geschiedenis, ICT en fantasie blijkt een goede cocktail. De slimme wegen van Ilico is zijn vierde boek.

Het is droog buiten, alsof iets of iemand de motregen tijdelijk heeft uitgezet. Ik plaats voorzichtig een voet op de slimme weg net buiten onze woonwijk.
Er gaan veel verhalen over de slimme wegen. De magneten zijn slecht voor het menselijke lichaam en de straling zou alle andere apparaten storen. Bovendien wordt er gefluisterd dat de elektronica onder het asfalt wordt gebruikt om iedereen in Ilico af te luisteren.
Er schijnen zelfs protesten geweest te zijn tegen de slimme wegen. Buurman Mulder heeft me wel eens verteld dat na de voedseloorlog mensen hun huizen uit kwamen om de aanleg van de wegen te stoppen.
Mijn voet verdwijnt in de mengeling van de avond en de donkerte van het asfalt. Onder de weg klinkt een zacht ritmisch gezoem en het voelt alsof de magneten door mijn sandalen heen trillen.
Auto’s worden door deze weg voortbewogen en op de aangewezen haltes weer neergezet. De weg is net zo mysterieus als alle andere techniek om mij heen. Ik ben in deze stad geboren, maar eigenlijk weet ik er niets van af.
Ik zet ook mijn andere voet op het asfalt. Er gebeurt niets, ik word niet geroosterd of verzwolgen. Ik word ook niet meegenomen of ergens anders afgeleverd.
De slimme weg verbindt de wijken in Ilico en stopt bij de grens. Dat is wat ik ervan weet. Bij de grens zijn de krachtcentrales voor de bots en de drones. Bij de grens begint het onbekende gebied dat wordt aangeduid als het achterland.
Buurman Mulder en Gordon Taki hebben mij daar wel eens over verteld. Het achterland is immens. Er is geen symbiose. Er is niets.
Ik loop naar de overkant van de weg en weer terug. Vervolgens loop ik er, tartend, nog een keer overheen.