Samenvatting
Heel diep vallen, opstaan en opnieuw beginnen. Zo is het leven van Joke van Rooden samen te vatten. In dit boek word je meegenomen op een reis door het leven met een visuele beperking. Zij ging van ziend naar blind en moest haar leven opnieuw inrichten... Dit boek is op een natuurlijke manier geschreven, waardoor het een dagboek lijkt. Een vermakelijk, hilarisch, emotioneel en ontzettend knap opgeschreven verhaal van een doorzetter met de oogziekte Retinitis Pigmentosa.
Over de auteur
Joke van Rooden is geboren in 1971 en woont in Zelhem met haar man en twee zoons. Joke is geleidelijk blind geworden en staat na een zware periode weer volop in het leven. Tijdens het revalideren heeft schrijven haar geholpen bij het verwerkingsproces. Na deze ingrijpende fase in haar leven ontstond het idee om haar ervaringen te delen met de buitenwereld. Dit doet zij in blogs en columns, maar nu dus ook in een boek.
Inkijk
Dan lig ik vanmorgen dus heerlijk warm in mijn bedje en hoor ik het buiten pijpenstelen regenen…
Potverdorie, dan moet ik dus toch mijn warme bedje uit en Amy uit gaan laten.
Die arme schat kan er tenslotte ook niets aan doen dat het zo’n hondenweer is!
Dus hup, warm aankleden.
Een paraplu kunnen wij, geleidehondengebruikers, niet meenemen. In de ene hand de beugel, in de andere hand de stok.
Stok thuislaten zou kunnen, maar dan is een paraplu zo’n onhandig gevaarte als ik de riem en beugel los moet maken om Amy vrij te laten.
Een regenpak dan maar? Wat een gedoe, en die moet ik trouwens eerst nog kopen!
Oké, warm aankleden dus. Waterdichte schoenen, broekspijpen opgerold tegen alle plassen, capuchon op en gaan.
Tja, en dan loop ik in de regen, en voel ik me zeer onthand.
Ik zie niet alleen niks, maar door die akelige capuchon hoor ik ook nog eens een keer niets!
Nu kan ik me een beetje verplaatsen in mensen met het Ushersyndroom, die dus altijd niets horen en niets zien.
Dan realiseer ik me weer dat ik nog van geluk mag spreken, dat ik thuis mijn capuchon weer af kan doen, en dan gelukkig alles nog kan horen.
Dus niet zeuren en nog even een extra rondje. Nat ben ik per slot van rekening toch al. En ik stamp vrolijk verder door de plassen, die Amy helaas niet omzeilt.
En Amy?
Die huppelt vrolijk door de regen en heeft helemaal geen haast.
Hoezo hondenweer?