"Mama, ik heb hier een superleven!"
Hollandse emigratieverhalen uit Roemenië

Al langer liep ik met het idee rond om Nederland achter mij te laten en het geluk te beproeven in het buitenland. In 2012 arriveerden wij, mijn partner Mircea, onze twee kinderen en ikzelf, in Roemenië om daar een bloemen- en plantenkwekerij te beginnen. In dit boek heb ik een selectie gemaakt van leuke, ontroerende en grappige verhalen die ik de afgelopen vier jaar over mijn emigratie heb geschreven op mijn blog: www.verhalenuitroemenie.blogspot.nl. De verhalen gaan vooral over ons te bouwen huis, over het opzetten van het bedrijf, over de school van de kinderen en over de mentaliteit. De meest uiteenlopende onderwerpen van ons Roemeense avontuur komen in dit boek aan bod.

Na ruim twintig jaar in Amsterdam gewoond en gewerkt te hebben, neemt Nora Lohr (Haarlem, 1970) samen met haar partner Mircea en hun twee kinderen Alina en Gabriel de grote stap: zij vertrekt in 2012 naar een klein dorp in het zuidoosten van Roemenië om daar een bloemen- en plantenkwekerij te beginnen. Iets compleet anders dan haar vertrouwde leven in de stad. Toch staat ze zeer welwillend tegenover een leven op het platteland. Het Roemeense platteland, welteverstaan.
Ze beginnen voortvarend aan het avontuur. Nu, vijf jaar later, bundelt zij een aantal verhalen over haar ervaringen in Roemenië. Deze verhalen zijn eerder verschenen op het blog dat zij bijhoudt: verhalenuitroemenie.blogspot.nl.

Nog best een flinke wandeling zo door de sneeuw de heuvel op. Daar aangekomen zoefden wij met sleeën het achtergelegen dal door. Je moest wel zelf weer omhoog klauteren, maar dat was alleen maar fijn want daar bleef je warm bij. Al moet ik zeggen dat het werkelijk heerlijk toeven was zo in het winterzonnetje. De meegebrachte muts en de handschoenen waren niet nodig.
Gabriel wilde op een gegeven moment naar huis en de rest wilde nog een wandeling in het naastgelegen bos maken. Ik stelde voor om met Gabriel huiswaarts te gaan om daar alvast voor de warme chocolademelk te zorgen.
Op de terugtocht liet Gabriel mij weten dat hij een superleven hier in Roemenië heeft. ‘Ik mis mijn vrienden in Nederland wel, maar ik vind het hier heel fijn,’ vertelde hij. Ik vond dat heel prettig om te horen. Zeker omdat ik mij natuurlijk best eens zorgen maak of wij er wel goed aan hebben gedaan om de kinderen hier naartoe te brengen en of zij het wel naar hun zin hebben. Vooral met Alina schommelt dat nogal eens. Gabriel heeft minder herinneringen aan Nederland dan Alina.
Bij thuiskomst van de rest hebben we op ons terras in het zonnetje warme chocolademelk gedronken en de middag al rummikubbend, zittend achter de computer en tv-kijkend doorgebracht. Op Oudjaarsnacht hebben wij ons, denk ik, tien minuten in totaal buiten begeven. Een aantal vuurpijlen hebben wij afgeschoten, wat mensen in de straat gelukkig nieuwjaar gewenst en wat bubbeltjes gedronken.
Gabriel liep boos naar binnen toen ik net naar buiten kwam om de fles kinderchampagne te ontkurken. ‘Dat wil ik niet meer,’ was zijn antwoord. Toen ik hem vroeg waarom hij de altijd zo geliefde kinderchampagne niet wilde, was zijn antwoord dat hij het veel te koud vond. Zelfs het vuurwerk hield hem niet buiten. Deze kou trok hij niet. Wij eigenlijk allemaal niet. Het was zo’n kou die gewoon pijn doet in je gezicht. IJzig!