Samenvatting
Na een crisis rond haar drieëndertigste levensjaar gaat Cecilia op zoek naar haar ware kern. Cecilia ontmoet verschillende mensen op deze zoektocht: vrienden, spirituele leraren en vooral ook Boeddha. Zo vindt zij een sleutel tot bevrijding.
Gaandeweg ontvouwt zich een nieuwe manier van leven, een weg met kleur en bezieling. Daarbij ligt de focus op het boeddhisme, meditatie, schrijven en de natuur. Dit boek beschrijft een deel van haar levenspad. PELGRIMSPAS is ook bedoeld om jouw leven te verrijken. Want uiteindelijk zijn we allemaal één en is de waarheid over wie we zijn onveranderlijk aanwezig.
Over de auteur
Cecilia Zengerink is pionier en coach op het gebied van schrijven, meditatie, persoonlijke ontwikkeling en bewustwording. Pelgrimspas is het tweede boek van Cecilia. Eerder verscheen haar boek Alleen Jezelf Zijn - Gedachten en gesprekken over alleen zijn en spirituele groei. Nadat dit boek de wereld in kwam ontmoette zij - en dat was geen toeval - haar partner Michiel. In haar leven nemen schrijven en bezinning een grote plaats in. Verder houdt zij van lezen en wandelen, van dieren en de natuur.
Inkijk
Treinontmoeting
Het is vrijdagavond. Ik zit in de trein, mijn koffie en leesvoer binnen handbereik. Het is nog erg rustig. In Amersfoort verandert dat. Mensen stromen de trein binnen. Een jongeman met een Arabisch uiterlijk neemt tegenover mij plaats. Hij legt een lijvig boekwerk naast zich neer. ‘Wilt u er even op letten?’ vraagt hij, nadat hij zich heeft geïnstalleerd. Ik knik en hij wandelt weer weg, de lange trein door. Nieuwsgierig bekijk ik het boek. Het is de Bijbel. Volgekrast en beduimeld, gelezen van A t/m Z.
Later ontspint zich een dynamisch gesprek. Hij vertelt dat hij én de Koran én de Bijbel diepgaand heeft bestudeerd (de Koran van achteren naar voren). Zijn ogen vol vuur, gesticulerend en gedreven, vertelt hij over zijn ontdekkingen. In zijn jeugd is hem voorgehouden absoluut geen andere religie te zoeken: ‘Je zult branden in het vuur!’
Twee andere medereizigers delen nu mee in ons gesprek: een donkerblonde vrouw met een open blik en een jongeman van Afghaanse afkomst. Ze zitten in de coupé aan de overkant. Hij leest een boek van Harry Mulisch (‘Vier punten voor mijn eindexamen’).
Ik vertel over de advaita vedanta, de non-dualiteit, wat meditatie voor mij betekent. En ik hakkel erbij, ik weet er geen echte woorden aan te geven. Wat wil ik nou eigenlijk zeggen? Grote vragen komen in deze trein-ontmoeting voorbij.
Misschien wel te groot voor ons hoofd en ons hart. Maar toch, de aandacht is gespitst, er wordt met openheid naar elkaar geluisterd. ‘Wat is het goddelijke?’ ‘Hoe kun je waarachtig en van binnenuit leven?’
De trein heeft vertraging, boemelt langzaam verder. Dan vertelt de Afghaanse jongeman over zijn vlucht uit Afghanistan, over Rusland en zijn ouders. Ik voel zijn diepe respect voor hen. Hij zegt: ‘Ik ben blij dat ik nog leef.’
De trein nadert Amsterdam. Deze ontmoeting had nog lang mogen duren.
Wanneer ik mijn spullen verzamel, valt mijn blik op het raam. ‘Stiltecoupé!’ staat er in grote letters. Vandaag geen stilte, geen zwijgen, geen opgelegde regels. Ik voel mij een beetje triomfantelijk en … alles stroomt.
Op het perron knipogen we even naar elkaar: de vrouwelijke medereiziger en ik. Een mooi afscheid.