Kamer 13
Een aangrijpend relaas na de diagnose peniskanker HARDCOVER

Auteur: Henny Servais
Uitvoering: Hardcover
Genre: Biografieën

Prijs: € 26 ,50
Verzending: Gratis verzending in Nederland en België
Levertijd: Vijf tot tien werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)

Samenvatting

Henny Servais beschrijft het ziekteproces van haar man Evert, bij wie peniskanker werd gediagnosticeerd. Een zeldzame vorm van kanker. Ze beschrijft een proces van medische inschattingsfouten, ongeloof, angst, ontreddering, taboe en vele operaties. Gevoelig, open en eerlijk beschrijft Henny hoe ingrijpend peniskanker is, zowel fysiek als psychisch. Ze laat niet alleen de wrede kanten van de ziekte en behandeling zien, er is ook ruimte voor humor en kleine momenten van geluk. Kamer 13 is een boodschap aan de wereld en de hoop dat dit boek bijdraagt aan meer inzicht in deze ziekte. Henny streeft naar erkenning, herkenning en steun voor anderen die hiermee te maken krijgen.

Over de auteur

Henny Servais (1953) woont in Gelderland. Zij heeft een brede ervaring als verpleegkundige, waarbij haar hart in de wijkverpleging ligt. Na het overlijden van haar man Evert heeft ze haar beroep vaarwel gezegd. Een bijzondere afsluiting van een prachtig beroep, met als laatste patiënt haar grote liefde, Evert. Tegenwoordig werkt Henny als vrijwilligster en zet ze zich in voor het project 'Levensboeken schrijven'. Daarnaast is schilderen een grote passie geworden en geniet ze van haar kleinkinderen.

Productinformatie

ISBN: 9789402234640 / 978-94-022-3464-0
Uitgeverij: Boekscout
Verschijning: 01-04-2017
Taal: Nederlands

Genre: Biografieën

Uitvoering: Hardcover
Pagina's: 208
Formaat: 16 x 24 cm
Illustraties: Nee

Inkijk

Op dat moment wordt er een schakelaar omgezet in mijn hoofd en ga ik verder op de automatische piloot. Luisterend naar wat hij zegt spot ik aan de overkant de stationsklok en een trein, waarvan ik weet dat die binnen een paar minuten richting centraal gaat. Zonder na te denken begin ik te sprinten, trappen af, onder het perron door, trappen op, terwijl ik in mijn mobiel brul: ‘Ik kom eraan, ik kom er nu onmiddellijk aan, hoor je me? Over een half uurtje ben ik bij je.’ Het blijft even stil aan de andere kant en dan hoor ik hem fluisteren: ‘Ik wacht op je.’ Op het laatste nippertje spring ik de trein in en ben me vaag bewust van de verbaasde blikken om me heen en ik realiseer me net zo vaag dat hij niet fluisterde, maar dat ik het was die schreeuwde. Nauwelijks op adem gekomen bel ik Astrid, leg heel kort uit wat er aan de hand is en dat ik in de trein zit, terug richting ziekenhuis. Ze schrikt. ‘Ga maar gauw en laat weten als we iets kunnen doen.’ We beëindigen het gesprek en meteen gaat mijn mobiel weer over, dit keer is het wel Janneke.
‘Waar ben jij?’
‘Onderweg naar papa.’
‘Papa belde net, hij wilde jou spreken. Wat is er aan de hand? Hij zegt dat hij kanker heeft?’
‘Ik weet het ook niet, ik heb hem net gesproken en ben weer onderweg naar hem toe. Ik bel je meteen als ik iets meer weet.’
‘Is goed, love you mama.’
‘Love you too Janneke.’
Met deze al sinds heugenis geliefde uitspraak tussen ons nemen we afscheid, het geeft me heel even een piepklein vertrouwd gevoel van rust.

Ik moet het er bijna uit persen. ‘Wat zei de uroloog dan?’
‘Dat het niet goed is...'