Een echt aangrijpend mooi verhaal! Je moet het zeker lezen, ik had moeite met het boek weg te leggen en heb het dus bijna in 1 x uitgelezen! Zat helemaal in het verhaal! Een echte aanrader!
Samenvatting
Tijdens een razzia in de Tweede Wereldoorlog worden twee Joodse kinderen door hun moeder verscholen achter struiken. In een wanhopige poging om ze te redden, krijgen ze de opdracht om naar familie in het noorden te vluchten. Nederland is bezet en de reis is vermoeiend en gevaarlijk. Ze moeten hun weg vinden in een land waar Joods zijn alleen al een misdaad is. Tijdens hun reis ontdekken ze hoe Nederlandse burgers de oorlog overleven. Met vallen en opstaan moeten ze leren wie ze kunnen vertrouwen. Een Nazi kan een vriend zijn en een Nederlander kan je uitleveren. Om te overleven moeten ze constant de vraag stellen; “Kan ik je vertrouwen?”
Over de auteur
Diana Gordon is geboren in Nederland en opgegroeid in Hoogeveen. Het huis waar ze woonde was vroeger van haar grootouders. Tijdens de oorlog hebben de Duitsers het huis als commandopost gebruikt en werden haar grootouders gedwongen om een jaar ergens anders te wonen. Verhalen hierover hebben afgunst en interesse opgewekt. Voornamelijk hoe de gemiddelde Nederlander de oorlog heeft doorstaan en ervaren. Tijdens het speurwerk stuitte ze op vele mooie, verdrietige, ontroerende en afschuwelijke verhalen. De vertrouwenskwestie van mensen in dreigende situaties liep als een rode draad door de verschillende verhalen heen. Diana woont momenteel in Wales, waar tijdens prachtige wandelingen de vele verhalen bijeengebracht werden in een fictioneel verhaal, waar twee kinderen de lezer meenemen tijdens een reis door bezet Nederland.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402234374 / 978-94-022-3437-4
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 14-04-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 184
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Het was laat in de avond en weer gaven we de hoop op dat Jo zou komen met voedsel. Bang en hongerig zaten we rond de tafel en dronken onze waterige melk met een korst droog brood. Plotseling hoorden we tanks en vrachtwagens binnenrollen in de straat ver beneden ons. Het geluid van de motoren, de geweerschoten en het geschreeuw was angstaanjagend en we durfden niet door het zolderraam naar buiten te kijken.
Tante Hasida stond angstig op en gebood ons om stil te zijn. Mam en zij wisselden een bezorgde blik. Met opbeurende woorden probeerden ze mij en mijn broertje te kalmeren; "Ze zullen ons waarschijnlijk nooit vinden" en ze glimlachte bemoedigend, terwijl ze ons vasthield en knuffelde. Toch was het net alsof haar angst door mijn lichaam vloeide en zachtjes begon ik te huilen. Angstig keek ik naar de trapdeur die naar beneden leidde. Mam keek bedenkelijk naar tante Hasida en Bubbeh, mijn lieve oude oma, en liep naar de dekenkist. Kleine zweetdruppeltjes parelden op haar voorhoofd. "Ik moet de kinderen ergens verstoppen, ze kunnen dit overleven" zei ze. "Nee, nee" zei tante en ze schudde haar hoofd, "Ze zullen ze in die kist zeker vinden, ze hebben stethoscopen, daarmee kunnen ze de hartklopping horen en ze hebben dan geen schijn van kans". "Bovendien, misschien branden ze het huis af." Verslagen ging Mam zitten, hopend op een goede afloop. De zolder was tenslotte een schuilplaats en misschien werden we nooit gevonden hier. In stilte luisterden we naar alle geluiden binnen en buiten het huis, het slaan van deuren en het geschreeuw buiten. Zware voetstappen kwamen het huis binnen en daarna de trap op, geluiden vervaagden en werden weer luider. Moeder zat te beven en fluisterde hoeveel ze van ons hield, maar spoorde ons aan om stil te zijn.
Al veel te snel kwam het gevreesde geluid van de ladder die tegen de trapdeur gezet werd, het splinterende geluid van brekend hout toen het schot met geweld opengetrokken werd. Er was even stilte en we hielden onze adem in. Niet lang daarna werd het luik opengegooid en verscheen het gezicht van een soldaat door het open gat in de vloer.
Tante Hasida stond angstig op en gebood ons om stil te zijn. Mam en zij wisselden een bezorgde blik. Met opbeurende woorden probeerden ze mij en mijn broertje te kalmeren; "Ze zullen ons waarschijnlijk nooit vinden" en ze glimlachte bemoedigend, terwijl ze ons vasthield en knuffelde. Toch was het net alsof haar angst door mijn lichaam vloeide en zachtjes begon ik te huilen. Angstig keek ik naar de trapdeur die naar beneden leidde. Mam keek bedenkelijk naar tante Hasida en Bubbeh, mijn lieve oude oma, en liep naar de dekenkist. Kleine zweetdruppeltjes parelden op haar voorhoofd. "Ik moet de kinderen ergens verstoppen, ze kunnen dit overleven" zei ze. "Nee, nee" zei tante en ze schudde haar hoofd, "Ze zullen ze in die kist zeker vinden, ze hebben stethoscopen, daarmee kunnen ze de hartklopping horen en ze hebben dan geen schijn van kans". "Bovendien, misschien branden ze het huis af." Verslagen ging Mam zitten, hopend op een goede afloop. De zolder was tenslotte een schuilplaats en misschien werden we nooit gevonden hier. In stilte luisterden we naar alle geluiden binnen en buiten het huis, het slaan van deuren en het geschreeuw buiten. Zware voetstappen kwamen het huis binnen en daarna de trap op, geluiden vervaagden en werden weer luider. Moeder zat te beven en fluisterde hoeveel ze van ons hield, maar spoorde ons aan om stil te zijn.
Al veel te snel kwam het gevreesde geluid van de ladder die tegen de trapdeur gezet werd, het splinterende geluid van brekend hout toen het schot met geweld opengetrokken werd. Er was even stilte en we hielden onze adem in. Niet lang daarna werd het luik opengegooid en verscheen het gezicht van een soldaat door het open gat in de vloer.
Reviews
Schitteren verhaal! Knap geschreven en met veel plezier gelezen. Heel actueel rond deze tijd van herdenken!