Als ik jou ben

De komst van een nieuwe collega zet het leven van Lizzy Brenckhorst op zijn kop. Wie is deze collega die zich voordoet als verzorgende, maar weinig empathie toont voor de bewoners van de afdeling? Wat heeft ze steeds te zoeken in de kamer van mevrouw Appelman? En waarom is haar uiterlijk bijna identiek aan dat van Lizzy? Is ze eigenlijk wel wie ze zegt dat ze is? Allemaal vragen die het Lizzy onmogelijk maken haar te vertrouwen. Tijdens een teamuitje vallen de puzzelstukjes stukje bij beetje op hun plek en maakt haar wantrouwen langzaam plaats voor begrip. Naïef? of?....

Stephanie Bogerd woont in Rotterdam. Naast haar werk in de zorg staat haar gezin centraal. De tijd die daarnaast overblijft, vult ze met het lezen van boeken of geeft ze gehoor aan haar creatieve uitspattingen. Toen ook de jongste telg naar school ging pakte ze een oude hobby weer op. Waar ze voorheen vooral korte verhalen en gelegenheidsgedichten schreef, besloot ze het nu over een andere boeg te gooien. “Als ik jou ben” is haar debuutthriller.

Ik schrok zelfs zo erg, dat ik daardoor de pijn van mijn gebroken arm in eerste instantie niet voelde." Daarbij kijk ik naar mijn arm die nu, in tegenstelling tot een half uur geleden, enorm veel pijn doet. "Wat ik me ook steeds afvraag, Marije, waarom noem jij jezelf eigenlijk Marije?"
De man die naast Marije zit kijkt haar ongelovig aan. Dan kijkt hij weer terug naar mij, haalt zijn wenkbrauwen op en zijn lippen vormen een omgekeerde lach ten teken dat hij het ook niet weet. "Weet je," ga ik verder, "ik ben echt niet blind hoor, ik zie echt wel dat we een grote gelijkenis hebben, maar ik zie ook dat jij niet van jezelf zo donker bent. Uitgroei is snel zichtbaar als je van nature blond haar hebt. En nu ik zo dichtbij je zit zie ik zelfs je kleurlenzen duidelijk zitten. Waarom? Waarom Marije? Ik bedoel, waarom wil je zo graag op mij lijken?" Onbegrip druipt van mijn woorden af. "Ik heb best in de gaten dat je al een hele tijd iets van plan bent alleen de clou ontgaat me nog volledig. Waarom vertel je het me niet gewoon, misschien kan ik je helpen en gaan we het samen proberen op te lossen."
Terwijl ik haar vragend aankijk, zie ik het weer gebeuren. Haar hele houding verandert ter plekke. De zwarte blik trekt als een donkere wolk over haar netvlies heen. Ze wil gaan staan, heeft haar hand al tot een vuist gevouwen. Als in een reflex sla ik mijn handen voor mijn gezicht, daarbij mijn gebroken arm vergetend.
"Vuile trut!", roept ze me toe. "Jij kleine verraadster!
 
"Luister, lieve Lizzy, dit natuurpark staat bekend om zijn vele originele slaapplekken tussen de wilde dieren. Zo meteen lopen we een paar honderd meter in oostelijke richting, daar bevindt zich een hut. Een jagershut. Deze hut staat het meest aan het oog onttrokken voor bezoekers en goed verborgen tussen de bomen en struiken. Hij staat ook het verst van de verharde weg af." Even worden we afgeleid door het geroffel van een specht. Tegelijkertijd kijken we omhoog naar waar het geluid vandaan komt. De specht laat zich door zijn schutkleuren echter niet zien en ik vervolg mijn verhaal. "Op dit moment is de jagershut niet in gebruik omdat het niet het seizoen is voor verhuur. Er komen dus praktisch geen mensen op dit moment. Hij is goed geïsoleerd, en er is een toilet en een doucheruimte." Het gezicht van Lizzy klaart enigszins op bij het horen van het woord "doucheruimte" maar zakt direct weer in als ik verder vertel. "Daar zal jij geen gebruik van kunnen maken, want aan de achterkant van de hut ligt een smal, bijna onbegaanbaar paadje. Daar ligt een boot. Halfvergaan, hij kan niet meer varen. Dus mocht je weten te ontsnappen dan hoef je je in ieder geval geen illusies te maken over de boot. Die drijft niet meer. De boot ligt ondersteboven. Jouw stop ik eronder. Ik ben niet helemaal onmenselijk, want door de ruimte tussen het water en de omgekeerde boot zal je hoofd boven water blijven en zal je niet verdrinken. Tegen de tijd dat ze de hut schoon komen maken voor een nieuw seizoen verhuur, zullen ze je pas vinden. Of niet, dat ligt eraan wanneer ze naar de boot gaan kijken. Maar dat maakt niet uit want tegen die tijd ben je toch allang dood."