Allereerst getuigt het van veel moed om je zo kwetsbaar op te durven stellen. Los van de ontroerende verhalen biedt het boek ook inzichten en praktische handvatten om met een andere blik naar je eigen verleden te kijken en met jezelf aan de slag te gaan. Iedereen kan er wat aan hebben. Daar hoef je geen couveusebaby of adoptiefkindje voor zijn geweest. Stoer en mijn complimenten!
Niemand ziet mijn tranen
Openhartige inkijk in het leven van een getraumatiseerd meisje
- Auteur
-
Dinah M. Meijer
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Reviews
- 4,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 20 ,99
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Als kleinste van een tweeling vocht ze voor haar leven: welke impact heeft een langdurig verblijf in de couveuse op de persoonlijkheidsontwikkeling? In zeven meeslepende verhalen beschrijft de hoofdpersoon haar belevenissen, gevoelens en gedachten in een terugblik op haar jeugd.
Zolang ze zich kan herinneren werd ze gedreven door een onstuitbaar optimisme en levenslust, maar op de achtergrond was er altijd het stille, onverklaarbare verdriet dat zijn schaduw over gebeurtenissen wierp.
Als kind vond ze zichzelf een vreemd en lastig meisje, totdat ze uiteindelijk de sluier van haar jeugd lichtte en het kind in zich is gaan begrijpen.
"7 Inspirerende verhalen met verrassende inzichten. Een boek dat helend en hoopgevend wil zijn."
Over de auteur
Dinah M. Meijer werkte tot 2015 als communicatiemedewerker en tekstschrijver bij een schouwburg. In 2012 voltooide ze de 3-jarige opleiding ‘Transpersoonlijke Regressietherapie’ bij Tasso, een internationaal toonaangevend instituut onder leiding van Hans ten Dam. Daarna begon ze haar eigen praktijk met als voornaamste missie: cliënten met jeugdtrauma’s vooruit te helpen.
Haar bijzondere jeugdherinneringen, haar ervaring als therapeut, plus de liefde voor het schrijven hebben tot dit unieke en zeer persoonlijke boek geleid.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402239546 / 978-94-022-3954-6
- Uitgeverij
- Boekscout YO!
- Verschijning
- 05-01-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 160
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Mama huilt stilletjes, ziet ze. Nu ze bij haar komt staan, houdt haar moeder zich flink. Lisa voelt een brok in haar keel wanneer ze een bewegingsloos mormeltje op de grond ziet liggen.
"Mama, misschien knippert hij straks weer met zijn oogjes, want hij lijkt niet erg gewond te zijn." Natuurlijk weet ze wel beter.
"Hij is dood, Lisa. Echt, geloof me. Hij wordt niet meer wakker."
Ze wil huilen, alleen lijken de tranen niet te willen komen. Haar gedachten zijn verward. Aan de ene kant denkt ze aan de logeerpartij waar ze naar uitziet, tegelijk schieten ook verdrietige gedachten over het dode katje door haar hoofd. Ze kan het nu niet meer zien opgroeien. Nog veel erger vindt ze het voor het katje dat, zo verwachtingsvol over een mooie toekomst, abrupt uit het leven is getrokken.
"We nemen wel een nieuw poesje, Lisa. Ik wil graag dat jij naar Groningen gaat zoals is afgesproken." Haar moeder gaat naast haar op de hurken zitten en houdt voor even haar hand vast.
‘Nee, mama. Ik kan nu niet weggaan. Zeg het af, alsjeblieft, zeg dat ik niet meer kom. Ik heb er helemaal geen zin meer in!"
"Snap ik, meisje. Toch is het goed dat je weggaat. Hier ben je alleen maar verdrietig, in Groningen heb je afleiding. Doe dat voor mij, je bent nu een grote meid."
Ze stribbelt nog een poosje tegen. Plotseling besluit ze dat haar moeder wel een punt heeft. Ze loopt naar het diertje, bukt zich en aait het, alsof ze van al die jaren die ze met het katje zou kunnen doorbrengen de strelingen nu allemaal tegelijk wil geven. De tranen druppelen uit haar ogen, ze kan ze niet meer bedwingen.
"Mama, misschien knippert hij straks weer met zijn oogjes, want hij lijkt niet erg gewond te zijn." Natuurlijk weet ze wel beter.
"Hij is dood, Lisa. Echt, geloof me. Hij wordt niet meer wakker."
Ze wil huilen, alleen lijken de tranen niet te willen komen. Haar gedachten zijn verward. Aan de ene kant denkt ze aan de logeerpartij waar ze naar uitziet, tegelijk schieten ook verdrietige gedachten over het dode katje door haar hoofd. Ze kan het nu niet meer zien opgroeien. Nog veel erger vindt ze het voor het katje dat, zo verwachtingsvol over een mooie toekomst, abrupt uit het leven is getrokken.
"We nemen wel een nieuw poesje, Lisa. Ik wil graag dat jij naar Groningen gaat zoals is afgesproken." Haar moeder gaat naast haar op de hurken zitten en houdt voor even haar hand vast.
‘Nee, mama. Ik kan nu niet weggaan. Zeg het af, alsjeblieft, zeg dat ik niet meer kom. Ik heb er helemaal geen zin meer in!"
"Snap ik, meisje. Toch is het goed dat je weggaat. Hier ben je alleen maar verdrietig, in Groningen heb je afleiding. Doe dat voor mij, je bent nu een grote meid."
Ze stribbelt nog een poosje tegen. Plotseling besluit ze dat haar moeder wel een punt heeft. Ze loopt naar het diertje, bukt zich en aait het, alsof ze van al die jaren die ze met het katje zou kunnen doorbrengen de strelingen nu allemaal tegelijk wil geven. De tranen druppelen uit haar ogen, ze kan ze niet meer bedwingen.