Als ik dan nog leef

Niet iedereen zou kunnen begrijpen waarom ik voor een leven koos, waarin ik mij liet leiden door mijn impulsen. Dat kan je alleen als je, net als ik, te horen krijgt dat je binnen afzienbare tijd zal sterven. Nu ik erop terugkijk zie ik dat ik een bijzonder leven heb gehad. Naast hoogtepunten heb ik ook diepe dalen gekend. De liefde die ik vond ging diep, de vrienden die ik maakte waren voor het leven, de keuzes waren niet altijd verstandig. Ik belandde in een wereld van doodslag en pijn. Pak mijn hand en ga met mij mee op avontuur. Hou je vast; het gaat een wilde rit worden.

Petra Scheutjens (1968) woont met haar gezin in de Betuwe. Ze zat vanaf heel jonge leeftijd al met haar neus in de boeken. Toen ze moeder werd, las ze voor en verzon kinderverhalen waarbij haar dochter drie steekwoorden aangaf waar het over moest gaan. De stap naar verhalen schrijven was al snel gedaan.

Verbijsterd en doodsbang rende ik het ziekenhuis uit. Ik voelde me als verdoofd. Ik had net de uitslag van mijn laatste onderzoeken gekregen. Het afgelopen jaar was een turbulente tijd geweest, dus toen ik steeds meer vermoeid raakte, dacht ik aan een burn-out. Voor de zekerheid vroeg ik nog aan mijn arts of hij me wilde onderzoeken. Ik heb een aangeboren stofwisselingsziekte, die goed in de gaten gehouden moet worden. Ook had ik elk jaar een grondige controle bij mijn specialist: mijn APK noemde ik dit.
Zoals gewoonlijk kwam ik vrolijk de spreekkamer in, maar binnen tien minuten was mijn stemming omgeslagen. Er werd me verteld, dat ze bij de onderzoeken iets in mijn lichaam hadden gevonden en dat het niet te behandelen was. Ik zou eraan dood gaan. De klap kwam zo hard aan, dat ik na deze mededeling niets meer had gehoord van wat mijn arts me probeerde te vertellen. Ik liep gewoon de behandelkamer uit. Rende, kan je beter zeggen.
Ik kwam tot bezinning, ergens in de stad. Geen idee waar ik terecht was gekomen en het kon me niks schelen. Ik was nog geen veertig, getrouwd en had een dochter van vijftien. En ik ging dood, voordat ik mijn dochter volwassen zou zien worden. Mijn man zou als weduwnaar achter blijven. Ik was nog veel te jong om dood te gaan! Ik raakte in paniek en begon te hyperventileren.
Het duurde even voordat het een beetje wegtrok. Alleen met de grootste wilskracht wist ik mijn adem onder controle te krijgen. Ik voelde een zware depressie op me afsluipen en ik was er niet klaar voor. Ik voelde de hitte van woede in me opkomen; alles beter dan tranen en het gevoel dat de wereld om mij heen kleurloos was geworden. Dat kon ik niet uitstaan.