Leest lekker weg. Weinig goede boeken over oude zeeland
Samenvatting
Christian, opgegroeid in een streng katholiek gezin, beschrijft in Laatste Roeping hoe hij opgroeide in het Zuid-Bevelandse dorp Kwadendamme. Geschreven als imaginaire e-mail naar zijn overleden vader ‘die in de hemel is’, nodigt hij ons uit voor een wandeling door zijn leven. Zijn aanstekelijke humor en vlotte stijl vertalen herinneringen aan het verleden in een levendige wijze op papier. Persoonlijk, maar tegelijkertijd universeel en herkenbaar, neemt Christian ons mee door de twintigste eeuw.
Over de auteur
Christian van Schalmeien (1945) begon al vroeg met schrijven. Reeds op de bewaarschool schreef hij korte gedichten. Helaas is van het vroege werk niets bewaard gebleven, doordat het bij een felle brand in 1959 in rook is opgegaan. Zijn moeder was ontroostbaar, maar dat haar breiwerken waren verbrand zal daar ook wel mee te maken hebben gehad. De gebeurtenissen, zoals Van Schalmeien die in zijn roman beschrijft, zijn grotendeels echt gebeurd, al mag de lezer sommige aangezette stijlfiguren de schrijver niet euvel duiden. Net zoals het in de doorsneebiografie verluidt, is ook Christian van Schalmeien getrouwd, gescheiden en gepensioneerd. Ertussenin werden twee kinderen geboren, legde de schrijver de Deltawerken aan, schildert hij tot op de dag van vandaag aan een uitgebreid oeuvre en schrijft hij boeken.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402237603 / 978-94-022-3760-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 21-07-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 194
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Achter de schuifdeuren binnenshuis, in de timmerwinkel voorbij de keuken, over het tuinpad naar de Kerkdreef of rond de bleek onder de kersenbomen, nergens voelde ik me dankzij jou alleen. Omdat ik wist dat je in de buurt was. In de verte rommelde naderend onweer. De lucht zinderde verwachtingsvol. De zomerwarmte drukte zwaar op de volwassenen.
Het zijn indrukken die behoren tot mijn vroegste herinneringen, toen de Tweede Wereldoorlog net was afgelopen. De bevrijdingsfeesten echoden nog na. Het stoppelhaar van de NSB-meiden groeide alweer, vertelde moeder. Het leven scheen me als dreumes simpel en onbezorgd toe. Ik was me er niet van bewust dat de dagelijkse boodschappen nog op de bon waren en de sigarettenrook die jij na het eten over mijn hoofd in de richting van de schoorsteenmantel blies, naar smeulend aardappelloof rook, omdat je nog steeds oorlogstabak rookte, gekweekt in de achtertuin van opa.
Zonder me te willen beroepen op het adagium dat vroeger alles beter was en geluk heel gewoon, voelde ik me tot aan de schutting en het tuinhek veilig en geborgen. We schreven 1947.
De eerste regendruppels vielen.