Stapvoets
Een wandeltocht vol verwondering en overpeinzingen op een Pieterpad

Piet gaat een half jaar wandelend op pad. Stapvoets en alleen. De tocht is een ‘rite de passage’ aan het begin van een nieuwe levensfase. Die van gepensioneerd zijn. Alle tijd hebben om van huis uit zuidwaarts te trekken via langeafstand paden. Zoals het Pelgrimspad en de Grand Randonnée 5 (GR5) naar de Middellandse Zee. Die blijkt een verfrissend tussenstation. Hij gaat verder. In de rugzak zit al zijn bezit. Op zoek naar stilte en natuur, in het vlakke en in de bergen. Gaandeweg komen mijmeringen en ontmoetingen voorbij. U leest een optimistisch verhaal van een man op zijn ‘Pieterpad’..

Piet Hazelebach (1952) woont in Zaanstad en is een verwoed wandelaar. Na een werkzaam leven in het onderwijs grijpt hij de mogelijkheid aan een wandeling te maken zonder vast einde in tijd en plaats. Kleinere tochten gingen daaraan vooraf en rondde hij af met een geschreven impressie. Nu krijgt u de gelegenheid een keer mee te wandelen en deelgenoot te zijn van ervaringen, ontmoetingen en filosofietjes onderweg. Een wandeling over het levenspad.

Het verzet even de zinnen van Gérard, die bij een van de hem opgelegde stops geen eten bij zich blijkt te hebben. Ik begrijp zijn aanval op het ontbijt opeens veel beter. Tegelijk dient een eerste besef van ‘hoe gaan we dit oplossen’ zich aan. Wandelen in de sneeuw vertraagt en vermeerdert de voorbestemde acht uur eenvoudig met de helft extra. Het is bij twaalven en we zetten beiden een aanval in op mijn plastic tas met proviand. Er rijzen serieuze vragen als we daar – nog niet op het hoogste punt van vandaag – ieder voor ons zelf stilzwijgend mijmeren. Hoeveel bergervaring heeft mijn maatje feitelijk? Heb ik dit wel goed ingeschat? Wie gaat er nou op joggingschoenen de bergen in en neemt niets te eten mee?
De omstandigheden zijn veel en veel lastiger dan in mijn akeligste verwachtingen na de eerste sneeuwsignalen vorige week via de sms van Gérard. Dit is echt serieus problematisch en niet alleen omdat Gérard hapert. Angst is bij hem binnengeslopen en angst verlamt. Ik reken en maak inschattingen over het verloop van de rest van de dag als we verder stijgen in een puur witte wereld. Het gele routebordje steekt nog net boven het dikke pak sneeuw uit. Dat betekent dat het hier twee meter dik ligt! Maar ook dat we de route niet kwijt zijn, dat dan weer wel.
Achter me hoor ik Gérard roepen en zie hem tegen een rotswand aangeklemd staan. Hij durft niet verder. Ik doe m’n rugzak af en snel de honderd meter naar hem terug. Z’n ademhaling piept en z’n hamerende hartslag is zichtbaar in z’n hals. Ik weet het heel zeker, we moeten terug. Het is twee uur en het is nu of nooit. Hand in hand loods ik hem naar mijn rugzak voor topoverleg.
Eerst even bijkomen en iets eten. Dan spreek ik me uit. Gelukkig zijn we het eens en keren letterlijk op onze schreden terug: de eigen sporen in de sneeuw vormen een geruststellende koers. Gebaande wegen, maar de Alpen zijn vandaag de GR5 en ons de baas.