Samenvatting
Het is 17 oktober 2012. Tijdens een judoles wordt Ron van Raaphorst getroffen door een beroerte en een hersenbloeding. Zijn leven vol avonturen en activiteiten lijkt in een keer te stoppen. Het grote gevecht is begonnen, Ron geeft Magere Hein geen kans. Hij besluit terug te vechten. Het is een stoeipartij geworden met een heel mooie uitkomst en het einde is nog steeds niet in zicht: elke dag leert hij bij, elke dag is een feestje. Ron heeft een betere versie van zichzelf ontdekt en werkt daar elke dag aan. Het is de basis geworden van een nieuw leven, een leven waarin hij ook jou wil inspireren en motiveren om altijd te blijven stoeien met wat je op je pad ook tegenkomt.
Over de auteur
Ron van Raaphorst is de vechter aan de zijde van velen, de helper, iemand die zich inzet voor zichzelf en de mensen om wie hij geeft, vaak zichzelf vergetend. Hij is altijd op zoek naar verbetering en verdieping, uitdagingen om zichzelf en de wereld om zich heen een stukje beter te maken. De doorzetter en avonturier die geen uitdaging ongemoeid laat. Eigenzinnig en vasthoudend, soms doordravend in zijn eigen ideeën, maar altijd met de beste bedoelingen.
Inkijk
Het is een loeizware obstakelbaan, door mariniers ontworpen en om die te gaan te gaan lopen, dat lijkt mij wel wat.
Natuurlijk word ik voor gek versleten, maar iedereen weet dat ik mijn eigen weg kies en mij niet laat beïnvloeden.
Mijn motto: Altijd zoeken naar nieuwe uitdagingen en avonturen.
Ik krijg veel bijval, maar weinigen geloven dat het mogelijk is, dat doe je gewoon niet twee jaar na een beroerte en een hersenbloeding, logisch natuurlijk voor hen die mij niet kennen.
Dat is nou juist de motivatie die ik nodig heb, dat doen waar anderen niet eens aan durven denken!
Zij die mij wel kennen, manen mij heel voorzichtig te doen.
Maar dit kun je nu eenmaal niet voorzichtig doen, ik ga ervoor, ongeacht de consequenties.
Alles of niets, zo ga ik het doen.
Dit is iets wat IK gewoon moet doen.
Mijn zoon weet het nog niet maar in 2014 gaan we het doen.
Met het hele gezin.
Ik heb ze ingeschreven, een weg terug is er niet meer en zij doen allemaal sportief mee.
Daar ligt mijn focus, alles daarna is onbelangrijk.
Het wordt een beetje een obsessie, niks mis mee: mijn herstel gaat er sneller en beter door.
Geen fysio meer maar discipline en een goede motivatie houden mij op de been.
Ik train alles zelf, lekker eigenwijs, op mijn manier zal het gebeuren.