In eer en geweten II
Peter 1951

Toen Koosje eindelijk klaar was zat hij met een opgeblazen gezicht aan tafel.
'Wat is er Peter?' vroeg ze.
'Ik moet naar de plee Koosje, ik ben al twee keer naar de stal geweest, het lukt maar niet.'
'Maar je mag niet naar de plee Peter. Die moet ik nog schrobben, dat ben ik vergeten.'
Ze frunnikte wat aan de zeep die in een bakje bij het aanrecht lag en nam Peter mee naar de gang uit het zicht van Hanneke en Lieke. 'Je broekje omlaag en bukken,' zei ze.
Ze draaide de zeep tot een bolletje en duwde dat in zijn bips. 'Zie zo, nu je jas maar aan en den hof op en neer lopen. Zeven keer. Ondertussen heb ik de plee schoon gemaakt.'
Peter deed wat hem gezegd werd, hoewel de wind hem om de oren blies. Koosje wilde het zo en hij had vertrouwen in haar. Hij keek naar de appelbomen die in bloei stonden en de eerste paardenbloemen naast de slootkant. Nadat hij voor de derde keer naast dezelfde waspalen was gerend, kreeg hij buikpijn. Zeven keer had Koosje gezegd, dus holde hij dapper door. Buiten adem liep hij na de zevende keer het plaatsje op, waar Koosje hem opving met de chloorlucht nog aan haar handen. Ze hielp hem om zijn broekje omlaag te doen en tilde hem op de schoongemaakte plee. De planken waren nog niet droog en plakten aan zijn billetjes, maar dat kon hem niet hinderen. De buikkrampen joegen door zijn lijfje terwijl Koosje bezorgd toe keek. Bij haar thuis had moeder altijd een zeeppilletje gebruikt als de kinderen hardlijvig waren. Ze wist dat het een paardenmiddel was, maar ze had geen tijd voor peperkoek en limonade. Ze moest het eten nog klaar maken. Toch durfde ze het kind niet alleen te laten in zijn nood, al was hij dapper genoeg en huilde hij niet.