Dick van Zijderveld weet je met gemak te betrekken in de sfeer van zijn verhalen; je zit er meteen in en wilt doorlezen. Het is geen alledaagse kost, je wordt geconfronteerd met bijzondere wendingen die hij beeldend en levensecht beschrijft.
Samenvatting
De verhalen in deze bundel hebben alle een magisch-realistisch en psychologisch karakter. Bijna terloops wordt de dagelijkse routine van de personages doorbroken. Schijnbaar toevallige omstandigheden lijken zinvol te zijn. Vaak beseffen de personages pas achteraf dat zij zich op een keerpunt in hun leven bevinden. Raadselachtige gebeurtenissen die niet goed te rijmen zijn met het alledaagse gezond verstand krijgen uiteindelijk een plaats in het leven van de hoofdpersonen.
Steeds wordt de vraag opgeroepen of de zichtbare dagelijkse realiteit de enige en gehele werkelijkheid vormt. Is alles toeval, of bestaat er zoiets als een lotsbestemming?
Steeds wordt de vraag opgeroepen of de zichtbare dagelijkse realiteit de enige en gehele werkelijkheid vormt. Is alles toeval, of bestaat er zoiets als een lotsbestemming?
Over de auteur
Dick van Zijderveld droomde er op de middelbare school al van om schrijver te worden. Na een studie sociologie en diverse functies als onderzoeker en voorlichter wist hij zijn droom begin deze eeuw te verwezenlijken. Zijn verhalen en romans hebben (meestal) een magisch-realistische of psychologische inslag. Vanuit het vermoeden dat er méér bestaat dan de zichtbare dagelijkse werkelijkheid, onderzoekt hij al schrijvend ideeën en theorieën. Tegelijkertijd wil hij de lezer boeien met een goed verhaal.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402237849 / 978-94-022-3784-9
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 28-07-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 236
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ze wordt wakker doordat de zon in haar gezicht schijnt. Even vraagt ze zich af waar ze is. O ja, de vakantie is afgelopen. Ze waren op weg naar huis. Ze is door een aantal onbekende mannen meegenomen.
Angst grijpt haar bij de keel. Ze probeert kalm te blijven. Waarschijnlijk is ze niet echt in gevaar; dan hadden ze haar toen ze verdoofd was al kunnen vermoorden. Ze voelt haar lijf. Het voelt niet alsof ze misbruikt is, zoals dat heet. Ze heeft al haar kleren nog aan, behalve haar slippers. Hé, had ze er in die auto niet nog één aan? Als ze om zich heen te kijkt, ontdekt ze dat ze op een met stro gevuld matras ligt in een ouderwets ijzeren ledikant. Gelukkig kan ze zich vrij bewegen. Dan merkt ze dat er om haar linkerenkel een boei zit, die aan het bed is vastgemaakt. Ze herinnert zich vaag dat ze zich gemeen tegen het bed stootte toen er iets met haar enkel gebeurde.
Het bed staat midden in een ruimte die op een zolder lijkt. Door een klein dakraam schijnt de zon binnen, in de wand rechts van haar zit een groter raam, dat zo stoffig is dat ze er niet doorheen kan kijken. Boven haar is een balkenconstructie onder een puntdak. Er liggen wat stroresten op de balken, van de pannen zijn soms scherven af. Door een opening ziet ze een klein stukje blauwe lucht. In een hoek van de ruimte zit een oud vogelnest. Verder zijn er nogal wat kieren tussen dak en muren waar licht door binnenkomt. De zijmuren zijn van baksteen, op de muur tegenover het voeteneind van het bed zijn ruwe planken getimmerd.