De oogst van een gestolen leven

‘U bent niet verplicht te antwoorden, althans niet meteen. Gezien de ernst van de situatie verzoek ik u mee te werken.’

‘Welke ernst?’

‘Hebt u een rijbewijs?’

‘Ja, maar geen auto.’

‘Hebt u gisteren met een Opel Vectra gereden met kenteken… uh, momentje alstublieft.’

‘Never mind het kenteken,’ onderbrak Cornelissen zijn collega.

‘Kunt u ons vertellen waar dat voertuig, die Vectra nu is?’

‘Mijn ouders zijn er mee op vakantie,’ loog hij.

‘Naar Amerika?’

Hij voelde dat het niet pluis was. Politie, geen intro of uitleg of niets. Ze wisten dat zijn vader en moeder naar Amerika waren. Was er iets met de auto? Hij kon niet bedenken wat.

‘Hoe weet u dat mijn ouders…’

‘Mogelijk weten wij meer. Misschien is het een idee dat u ons vertelt wat er gisteren gebeurd is nadat u in de auto bent gestapt.’

‘Uh, klopt. Ik ben met de auto van mijn vader gaan rondrijden. Gewoon wat toeren. Hij vindt dat prima hoor, ik heb niemand aangereden en volgens mij nergens te hard of door rood gereden.’

Zijn gedachten flitsten terug naar de middag ervoor toen hij in alle hectiek per ongeluk met Lisa en Jane bij de bushalte in Beekbergen door het rode licht was gereden. Zijn hersenen werkten nu op volle toeren. Rijkspolitie hadden ze gezegd. Wat moeten zij hier in Apeldoorn. Dan zou je de Gemeentepolitie verwachten, tenzij…

‘U, u bent hier niet vanwege een snelheidsovertreding lijkt me? Gisteren was ik trouwens hier thuis met Daniël en Jack.’

Op het moment dat hij het gezegd had, had hij spijt.

Niets zeggen, gewoon afwachten. Anything you say can and will be used against you.

‘We luisteren naar uw verhaal! Verder iets gebeurd, tijdens dat toeren?’

Hij kwam tot rust. Waarom zou hij iets vertellen. Ze stonden hier bij hem voor de deur.