Prachtig boek. Normaal gezien ben ik niet iemand die wekelijks boeken verslindt, maar dit boek nam me direct mee naar de volgende bladzijde. Mooi verwoord, zeer aangrijpend, alsof je het zelf mee maakt. De schrijver neemt je mee van het ene avontuur in het andere en verwijst naar liedjes om je nog beter te kunnen inleven. Een boek met de nodige humor... en de nodige traantjes die ik toch wel moest wegpinken. Ik kon niet meer stoppen met lezen. Eindelijk mijn favoriete schrijver gevonden. ;-) Aanrader!
Samenvatting
Zeven nachten zonder is een zoektocht naar de bron van liefde, de lach en seksualiteit. Of toch naar dat wat het blokkeert en hoe het los te laten? De auteur geeft je geen hapklare oplossingen, maar laat je samen met zijn personages zoeken zodat je zelf op ontdekking kan gaan. In zeven liefdesverhalen balt hij al zijn krachten samen in ritmische zinnen, poëtische beelden en harde scènes om zo in een nietsontziende epiloog tot de essentie over te gaan. Zeven nachten zonder neemt je mee naar plaatsen ver weg en tegelijk heel dichtbij.
Over de auteur
Bart Vermeer werd in Brussel geboren in de jaren zeventig. Kort na het hertrouwen van zijn moeder groeide hij op in het Limburgse Lommel. Eenmaal achttien ging hij terug naar Brussel om er filmstudies te studeren. Ondertussen schrijft hij, maakt documentaires, geeft les en won al diverse prijzen met zijn poëzie en verhalen. Bart wil uitblinken in zoveel mogelijk verhalende genres door eenvoud, menselijkheid en authenticiteit te combineren in een gedurfde en genietbare vorm.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402239942 / 978-94-022-3994-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 27-10-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 176
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Zij. Hij. Beiden stonden gelijktijdig op. Ze gingen naar elkaar toe, als een magneet waarvan de twee helften elkaar eindelijk hadden gevonden. Ze bloosde. Zoals toen hij haar vingers voor het eerst aanraakte en zij naar hem opkeek, beseffend wat ze voor elkaar voelden. De band was gestopt. Pauze. Alles stond stil. De barman zette een liedje op: Running up that hill van Kate Bush. Het lievelingslied van wijlen zijn vrouw. Hij slikte.
Hij stamelde voorzichtig, ‘Maria?’
Ze aarzelde, ‘Tom?’
‘Wat zie jij er goed uit.’ zei hij zonder nadenken, als een spontane boodschap die je zacht influistert tijdens een nachtelijk Skype-gesprek.
‘Jij niet,’ zei ze glimlachend.
Nog steeds kon ze even hard uit de hoek komen en tegelijk lief kijken, alsof ze je streelde en sloeg tegelijk. Ze leek nog geen haar veranderd. Maar hij voelde zich sterker nu, hij had leren incasseren en hij had niets meer te verliezen. Goed, laat me maar even dromen. Maak dat ik dit nog kan neerschrijven, straks als ik thuiskom. En als het een droom blijkt te zijn, laat me dan slapen en het koesteren als een vitae eterna, een oude rode wijn, rijpend in een donkere kelder en geurend naar verlangen.
‘Wil je iets van me?’ En hij wees naar haar bijna lege wijnglas op de toog.
‘Ja,’ zei ze, ‘al heel erg lang eigenlijk.’
‘Euh…’
‘Een wijntje is goed om te beginnen.’
Hij wenkte de ober, tikte zijn glas aan en stak twee vingers in de lucht.
‘En hoe gaat het leven jou?’ vroeg hij en schoof een kruk voor haar bij.
‘Alleen, maar ‘k mag niet klagen, en jij?’ Terwijl ze zich elegant neerzette.
‘Alleen…’
‘Al lang?’
‘Ja…’
Hij stamelde voorzichtig, ‘Maria?’
Ze aarzelde, ‘Tom?’
‘Wat zie jij er goed uit.’ zei hij zonder nadenken, als een spontane boodschap die je zacht influistert tijdens een nachtelijk Skype-gesprek.
‘Jij niet,’ zei ze glimlachend.
Nog steeds kon ze even hard uit de hoek komen en tegelijk lief kijken, alsof ze je streelde en sloeg tegelijk. Ze leek nog geen haar veranderd. Maar hij voelde zich sterker nu, hij had leren incasseren en hij had niets meer te verliezen. Goed, laat me maar even dromen. Maak dat ik dit nog kan neerschrijven, straks als ik thuiskom. En als het een droom blijkt te zijn, laat me dan slapen en het koesteren als een vitae eterna, een oude rode wijn, rijpend in een donkere kelder en geurend naar verlangen.
‘Wil je iets van me?’ En hij wees naar haar bijna lege wijnglas op de toog.
‘Ja,’ zei ze, ‘al heel erg lang eigenlijk.’
‘Euh…’
‘Een wijntje is goed om te beginnen.’
Hij wenkte de ober, tikte zijn glas aan en stak twee vingers in de lucht.
‘En hoe gaat het leven jou?’ vroeg hij en schoof een kruk voor haar bij.
‘Alleen, maar ‘k mag niet klagen, en jij?’ Terwijl ze zich elegant neerzette.
‘Alleen…’
‘Al lang?’
‘Ja…’
