De Amulet

Samen met haar huishoudster, steun en toeverlaat, tracht het hoofdpersonage de breuk met haar man te herstellen. Terwijl hij een handelszaak uitbaat in Zuid Afrika en er samenleeft met een andere vrouw, geniet zij van de geneugten van het jetsetbestaan in Antwerpen. Toch blijft ze hoopvol uitzien naar de warmte en de intimiteit van haar eerste ware liefde.

Hun kinderen liepen verloren in de decadente wereld van hun ouders en gingen hun eigen weg. Ze kwamen in de drugswereld terecht, met de tragiek van een baldadige dood van hun zoon ten gevolg. De ontsluiering van die tragische moord op hun zoon, samen met de levensbedreigende ziekte van haar man, lopen over een woelige weg van ontrouw, hebzucht, chantage en bedrog, maar ook van spijt, verbittering, ontgoocheling en pijn.

Het gouden ‘Ten dollars’ muntstuk, met de afbeelding van een indianenhoofd op de voorzijde, het eerste cadeautje van Jacques aan zijn verloofde, kreeg in de loop der jaren, doorheen al de tribulaties van het leven, een soort mythische kracht, de betekenis van een liefdesamulet...

Lode Bolckmans is geboren in Wortel, deelgemeente van Hoogstraten, als vierde kind in een landbouwersgezin. Sinds zijn huwelijk met Monique Schrauben, met wie hij drie kinderen heeft, woont hij ruim veertig jaar in Herentals. Lode debuteerde in 2013 met zijn roman De Meerpaal. In 2016 verscheen het tweede boek van zijn hand; De Vagebond.

Het was gezellig rumoerig op de terrasjes aan de Groenplaats in Antwerpen. Paul De Coster, een zelfstandig boekhouder en fiscalist, was te vroeg voor zijn afspraak met een zakenrelatie. In afwachting zocht hij een rustig zitje op één van de vele terrasjes en dronk er een glas gekoelde Witte Hoegaarden. Je moet de caféhouder toch iets laten verdienen als je een stoeltje en een tafel helpt verslijten, meende hij. De frisse drank deed hem deugd en een vreemd gevoel van rust kwam over hem, ondanks het gejoel en de drukte op het plein. Tramstellen daverden kriepend over de rails, slierten glimmende auto's schoven aan voor rode verkeerslichten, voetgangers stapten gehaast, anderen traag, rustig slenterend over de voetpaden. De weeïge stank van verbrande benzine en diesel teisterde zijn reukorgaan, deed hem stil zijn keel schrapend in zijn zakdoek spuwen.
 
Om zich bezig te houden plooide hij de Gazet van Antwerpen voor zich open, maar de voorbijgangers en een paar driftige duiven op het plein, die met opgezette borst achter elkaar liepen te roekoeën, trokken meer zijn aandacht dan de berichten over de kwakkelende regering en de verhoging van de belastingen op diesel en elektriciteit. Van lezen kwam niets in huis, want hij kon zich niet concentreren. Krampachtig plooide hij zijn krant dicht, frommelde ze slordig onder de zware, glazen asbak, zodat ze niet door elkaar kon waaien en slurpte verstrooid van zijn biertje.
 
Ondertussen namen twee dames plaats aan het tafeltje naast hem. Uit wellevendheid, of was het eerder schuwheid, durfde hij ze niet rechtstreeks in de ogen te kijken. De oudste schatte hij rond de zestig, de andere, misschien doordat ze meer was opgetut, leek iets jonger. Ze bestelden een koffie decafeïné en een toast cannibale. Ze kwamen duidelijk om hun tijd te doden en voor een rustige babbel.