Het negende leven

In het dorp waar Carlos is opgegroeid en waar hij wat hem betreft ook zou zijn gestorven, voelt hij zich thuis. En een vreemdeling. Als hij de kans krijgt om te wisselen met het bestaan van een ander, negen keer zelfs, komt hij er al snel achter dat de handelaar die zich geen handelaar noemt gelijk had. Soms is nieuwsgierigheid een gevaarlijke eigenschap. Na een waanzinnige ontdekkingstocht waarin hij onder andere de rol van een politieagent met privé-issues, een getormenteerde schrijver, een spelletjeskandidaat en een religieuze leider moet zien te vertolken, vindt hij uiteindelijk zijn ware identiteit en zijn bestemming.

Arjan van den Berg zag op een novemberdag  in 1985 het levenslicht. Naast journalist en schrijver, noemt hij zich het liefst levenskunstenaar. Schrijven is voor hem een manier om zijn vele hersenspinsels en filosofische overpeinzingen aan het al dan niet virtuele papier toe te vertrouwen, het liefst opgediend met een pittig sausje van fijnzinnige ironie en een schotel vol welbeschouwde observaties. Hij denkt graag na over zaken en mensen die het leven waardevol maken.

‘Vindt u dit soms leuk’, mopperde een wat aangezette man met een zak chips in zijn hand, terwijl hij naar de wielklem wees die Carlos blijkbaar gedachteloos had aangebracht. In een snelle blik zag hij dat zijn daad ambtshalve volledig gerechtvaardigd was – en geen vergissing.
‘Ik doe gewoon mijn werk’, leek hem het beste om te zeggen.
‘Dit geintje zorgt ervoor dat ik mijn werk niet kan doen.’
‘Dát zijn mijn zorgen niet. Als u zich keurig aan de regels had gehouden, zou ik dit niet hebben hoeven doen en had u met een gerust hart naar uw werk kunnen gaan. Het zou me wat moois zijn: u maakt een overtreding en ik krijg de schuld. Zo werkt dat niet.’
De man keek naar zijn Mercedes; er lag een blik in zijn ogen die het midden hield tussen frustratie en teleurstelling.
‘Voor deze ene keer?’
Carlos schudde zijn hoofd, voor hij zich kon bedenken.
‘Vandaag niet’, zei hij, terwijl hij fluitend verder wandelde, ‘vandaag niet.’
 
Na een voldane dag en een paar dozijn verwijtende en haatdragende blikken en een enkele scheldkanonnade liep hij naar het adres dat op de sleutel stond die hij in een van zijn jaszakken had gevonden. Hoogst merkwaardig. Slordig zelfs. Als gewone burger wist zelfs hij nog dat je dat nooit moest doen, om inbrekers niet op nog meer slechte ideeën te brengen. Dit was nota bene nog een agent. Voordat hij zich nog meer af kon vragen, ging de deur open en vloog een meisje van rond de zestien jaar hem om de hals. Lang rood haar wapperde in haar gezicht. De groene ogen boven een bolrond neusje stonden bezorgd; een mondhoek trilde.
‘Ben je daar… Nee, laat maar. Je bent er. Kom snel mee. Moeder heeft het weer!’