MichieldeRuyter.Nu

Thomas ontmoet op een parkeerplaats een vreemde man gekleed in een soort ‘zwartepietenpak’. Ze raken aan de praat. De man beweert Michiel Adriaenszoon de Ruyter te zijn. Gaandeweg het gesprek raakt Thomas er van overtuigd dat de man de waarheid spreekt. Hij neemt hem mee naar zijn huis op het Groningse platteland. Van daaruit laat hij hem stap voor stap kennis maken met het moderne Nederland. Zo bezoeken ze Groningen, de Bataviawerf, de marinehaven in Den Helder, Amsterdam en in Den Haag zelfs de minister president. Maar Thomas heeft eigenlijk maar één doel voor ogen...

Jan Hoiting (Onstwedde, 1947) werkte veertig jaar bij de politie in Groningen. Na zijn pensionering legde hij zich toe op het schrijven van boeken. Zo verscheen er een bundel met ‘politiegedichten’ en twee boeken (in het Gronings) met korte politieverhalen. Daarna werd het tijd voor een verhaal in het Nederlands. Het was zijn lang gekoesterde wens om ooit een boek over het verblijf Michiel de Ruyter in hedendaags Nederland te schrijven. Dat is nu gebeurd.

Thomas voelde niet echt de behoefte om de man een hand te geven en zich voor te stellen, maar hij deed het wel. De man leek te aarzelen toen Thomas zijn hand uitstak, maar greep de uitgestoken hand wel vast.
"Thomas."
"Adriaenszoon." Meer niet. De handdruk was stevig.
"Hoe bent u hier gekomen?" Thomas had al gezien dat er verder geen auto in de buurt stond.
De man dacht even na en scheen toen te besluiten om Thomas in vertrouwen te nemen. Hij zuchtte een paar keer en keek onzeker om zich heen. Een eindje terug stonden een paar vrachtwagenchauffeurs hun kant op te kijken. Thomas pakte de man bij de arm en nam hem mee naar zijn auto. Hij hield het portier voor hem open. De man bleef naast de auto staan en bekeek aandachtig het luxe interieur. Er klonk zachte, klassieke muziek uit de boxen. Hij wilde instappen maar wist niet hoe. Thomas legde hem uit hoe hij dat beste kon doen. Dat lukte. Hij sloot het portier, liep om de auto heen en stapte ook in. De man zat verbaasd om zich heen te kijken.
"Hoe bent u hier gekomen?", vroeg Thomas, nu iets nadrukkelijker.
"Ik weet het niet",  zei de man in zijn vreemde dialect, "maar ik zal u vertellen wat ik wel weet. Gisteravond kreeg ik bij mij thuis bezoek van de man die mij al een week lang elke avond bezocht in verband met mijn ziekte. Hij behandelde mij op voordracht van mijn goede vriend raadpensionaris Johan de Witt."
De man was bloedserieus.
Thomas stak zijn handen omhoog waarop de man ophield met praten. Hij kon bijna geen lucht meer krijgen. Wat was hier aan de hand? Dit klopte niet. Dit kon niet waar zijn. Hij pakte zijn fles water uit het portiervak en nam een beste slok. Wat de man vertelde was gewoon geschiedenis van honderden jaren terug. Adriaenszoon. Raadpensionaris.
"Over welk jaartal hebt u het eigenlijk? In welke tijd leeft u?"
"Gisteren was het 16 oktober in het jaar 1666."
"Wilt u soms beweren dat u Michiel Adriaenszoon de Ruyter bent?"
"Ja, dat ben ik, maar hoe weet u dat?"