Nog half dronken slentert hij naar de voordeur, hier en daar wat rotzooi voorzichtig opzij vegend met zijn voet. Hij kijkt door het kijkgaatje en vindt de ogen van Valerie, die hem strak aankijken.
"Doe nou maar gewoon open, ik weet best dat je thuis bent."
Diederik draait de deur van het slot en knijpt zijn ogen dicht bij het aanschouwen van het daglicht dat hem pijnlijk tegemoet schijnt. Valerie stormt binnen en begint met iets wat een preek lijkt te gaan worden.
"Wat is er aan de hand? Je maakt me nog ongerust! Weet je hoe vaak ik al gebeld heb vanmorgen?" maar houdt dan ineens stil. Ze kijkt door de gang, zijdelings naar de keuken en vervolgens draait ze zich om en kijkt hem aan. "Wat is er hier gebeurd?"
Er spreekt een diepe bezorgdheid uit haar ogen en Diederik is geraakt door haar blik.
"Ruzie met een oude liefde", antwoordt Diederik met een geforceerde lach.
"Welke oude liefde?" vraagt ze verwonderd.
Hij wijst naar de gitaar op de bank in de kamer.
"Die liefde. Ik vrees dat het nu echt uit is tussen ons."
Valerie, kijkt naar de gitaar en schiet in de lach.
"Mooi, dan is dat ook weer afgehandeld. Het is niet goed om met oude liefdes in je hart te blijven rondlopen, dat maakt je bitter" preekt ze wijs. "We vinden wel een nieuwe liefde voor je. Maar voor vandaag heb ik andere plannen met je."