Heinrich Schütz
Toen, nu en voor altijd...

Ingeborg Stein werd geboren in Meißen, in de toenmalige DDR. Daar studeerde zij musicologie en germanistiek en werkte onder meer als dramaturg en journaliste; daarna promoveerde zij en zette haar carrière voort aan de Friedrich Schiller Universiteit van Jena. In 1985 werd zij oprichter en directrice van het onderzoeks- en herdenkinkingscentrum in het geboortehuis van Heinrich Schütz in Bad Köstritz. Na de "Wende" heeft ze in dit boek verslag gedaan van haar worstelingen met de instanties om Schütz de plaats te geven die hij verdient.

Wanneer wij elkaar weer na drie uur bij het museum waar Arman zijn auto geparkeerd had ontmoeten, zien we dat de voorruit door twee bakstenen kapotgeslagen is en aan diggelen ligt. Twee gaten ter grootte van twee handen geven nog enigszins doorkijk. Wij maken ze een beetje groter, maar het helpt niet veel. We gaan snel naar een garage. ‘Nee, zulk type ruiten hebben wij niet op voorraad en heel Leipzig niet’. Dan naar de politie om een vergunning te krijgen om in Leizig te kunnen overnachten. Nee, dat is blijkbaar niet mogelijk, wij moeten de stad nog op dezelfde dag verlaten, omdat Arman enkel in het bezit is van een vergunning voor Köstritz/Cnossen, en niet voor Leipzig.
Dus rijden wij – inmiddels in het donker – in een lichte sneeuwstorm. Arman kijkt vanaf de bestuurdersstoel aan zijn kant door een gat en ik vanaf de bijrijder stoel door het andere van de twee gaten. We zien nauwelijks waar de weg loopt. De sneeuwgruis vermengt zich met de fijne glasscherven die door de gaten naar binnen tochten.
Arman rijdt heel langzaam en voorzichtig. Ter hoogte van Weißenfels vraagt hij: ‘Doc, ziet u daar iets voor ons?’ Ik: ‘Ja, iets, dat grijs is…’ Op dat moment staat hij vol op de rem – een onverlichte militaire kolonne! Amper twee meter voor ons zijn kanonslopen op ons gericht. Als we ook maar een beetje sneller gereden hadden dan…
Na middernacht keren wij behouden, met gesloopte zenuwen maar intens gelukkig weer terug naar Köstritz. De volgende dag begint Arman de repetitie met een lofzang, die niet in zijn programma was opgenomen, en vertelt hij ons avontuur.