De Trein, ons Huis
Met de Trans Mongolië Express naar Rusland, Mongolië en China

Met de Mongoolse handelaren in de Trans Mongolië Express van Moskou naar Mongolië, wat een belevenis! Mongoolse handelaren verkopen vanuit de trein hun waren aan de geïsoleerd wonende Russen. De concurrentie is groot.
Johanna Pasma bezoekt een nomadenfamilie in de Altaj woestijn in Mongolië en in China aan de Chinese Muur en het Terracotta leger. Op de terugreis gebeurt er iets onverwachts, waardoor haar man in een ziekenhuis in Krasnojarsk, Siberië belandt. Het zal je maar overkomen!

Een bijzonder en persoonlijk tijdsdocument voor elke reiziger. Reis je mee?

Johanna Carolina Pasma is geboren in Leiden. Op reis, met haar man, ontmoet ze graag andere volken en culturen. Of dat nu is met de trein naar China, of met de auto naar de Noordkaap: als ze een nieuwe bestemming hebben gevonden, dan gaan ze ervoor! Ze laten dan ook alle onverwachte gebeurtenissen die ze op hun reis ondervinden over zich heen komen. Op haar eigen persoonlijke wijze vertelt zij over de belevenissen op die reizen.

Twee vrouwen staan voor de deur, waarvan één helemaal overstuur is. Ze stamelt, dat er misschien iemand dood gaat, en dat er een gevecht gaande is tussen de Mongolen en ze bang zijn dat dit verkeerd afloopt. We kijken elkaar aan en besluiten om in de restauratie te gaan kijken wat er aan de hand is. We vragen de twee vrouwen om in onze coupé te blijven wachten. We kloppen op de deur van onze buurman en vragen hem om met ons mee te gaan kijken wat daar gebeurt. Met z’n drieën lopen we de wagons door, terug naar de restauratie. Bij binnenkomst treffen we veel vakantiegangers in paniek aan en overal ligt bloed op de grond van het gewonde slachtoffer, die zich bij de deur bevindt, die toegang geeft naar de volgende wagon. We zien dat die deur gesloten is. De familie van het slachtoffer staat om hem heen en probeert zijn wonden te deppen. Johan wil naar het slachtoffer toelopen, maar hij wordt tegengehouden door de daar aanwezige beveiligingsambtenaar. Dan neemt hij een besluit en spreekt het woord ‘dokter’ uit, hoewel hij geen arts is. Hij mag doorlopen en onze buurman loopt mee: hij heeft wel een medische achtergrond. Ze willen zien wat er aan de hand is. Ik blijf op een afstand staan, omdat twee mensen bij het slachtoffer genoeg is. Als ze bij het slachtoffer aankomen, zien ze dat hij in zijn hoofd, gezicht en hals is gestoken. “Dat hij nog leeft is een geluk.” De familie heeft intussen met doeken het bloeden van de wonden een beetje kunnen stelpen. Ze bekijken het slachtoffer goed en als ze zien dat er wel ernstige snijwonden aanwezig zijn, maar geen slagaderlijke bloeding, besluiten ze om het de Mongoolse families zelf op te laten lossen. Het slachtoffer is in shock.