De Wereld van Annabel
Een boek over hooggevoeligheid

Hoe houdt een hoog gevoelig meisje zichzelf staande in een wereld die vreemd voor haar aanvoelt? Zo op het oog een meisje als vele anderen, maar met één verschil. Annabel ziet, voelt en ervaart meer dan een gemiddeld kind. De schrijfster neemt je mee in haar zoektocht naar antwoorden op de vele vragen die Annabel in haar leven stelt. Veel antwoorden vindt ze bij haar geheime vriendin, waar zelfs haar moeder niet van af weet. Als ze merkt dat Jelmer hetzelfde geheim deelt, voelt ze zich niet meer alleen.

Ellie Knol (1960) woont sinds 2007 in Wognum met haar gezin. Voordat zij beseft dat zij hooggevoelig is, is zij de veertig al gepasseerd, gescheiden, moeder van vier kinderen en in een identiteitscrisis beland. Om alles in haar leven te kunnen verwerken, schrijft zij een verhaal vanuit haar kind-”zijn”. In haar nieuwe leven, vindt zij na vijftien jaar haar script weer terug. Van binnenuit voelde zij heel duidelijk; dit verhaal moet ik delen. Haar boodschap voor (hoog)gevoelige kinderen: “Het is helemaal goed zoals je bent”.

Het is Annabels beurt en ze wil graag over Punkie vertellen.

"Ik wil heel graag vertellen over onze cavia Punkie. Die heeft allemaal plekjes op zijn rug en dan gaat ie steeds zitten krabben en rent dan heel hard door de kooi. Dat is een heel raar gezicht, want dan is het net of er iets achter hem aan zit. Maar dat kan natuurlijk niet, want hij is alleen."
Dan moet Annabel even slikken en vertelt dat zijn moeder naar Mariske moest, omdat een jongens- en een meisjescavia heel vaak willen vrijen. De klas lacht hardop en Annabel wordt er verlegen van. Zij heeft dat nooit raar gevonden. Voor een cavia is vrijen volgens haar net zoiets als eten of spelen. Mama vertelt daar vaak over en Annabel begrijpt dat dat heel gewoon is.
Jelmer valt Annabel in de rede: "Toen wij twee cavia's kregen, dachten we ook dat we twee meisjes hadden. Na een tijdje kreeg Sara zomaar een heel dikke buik en op een ochtend lagen er drie babycaviaatjes in het stro. Mama denkt dat ze stiekem hebben gevrijd. Wij hebben het ze nooit zien doen."
Weer gegiechel vanuit de klas. Juf neemt het van Jelmer over.
"Zeg, Annabel, wie weet kunnen jullie mama's wat regelen, dan hebben alle cavia's een speelmaatje."
Annabels hart slaat een keer over van blijdschap en de verdere verhalen van de kinderen uit de kring hoort Annabel allang niet meer. Haar gedachten zijn bij Punkie, die nog niets van al deze verhalen weet. Hij zit waarschijnlijk weer te krabben en te wachten tot Annabel uit school komt om hem even te helpen. Als alle kinderen met de stoelen beginnen te schuiven, schrikt Annabel wakker uit haar droom "Zat je te dromen, Annabel?", vraagt juf.
"Ehhhh, ja ehhh, Punkie!"
"Vraag vanmiddag maar uit school aan de moeder van Jelmer of ze nog cavia's kwijt willen."