Wat heb ik genoten van dit prachtige, lief en eenvoudig geschreven boekje. Een mooi en vaak ook komisch verhaal over vriendschap en afscheid nemen van het leven.
Samenvatting
Kaatje is mantelzorgster voor Anna, een terminale patiënte met borstkanker. Anna gaat naar een hospice toe en Kaatje bezoekt haar er bijna dagelijks. In het hospice hebben ze gesprekken over gebeurtenissen die ze samen hebben meegemaakt, over de kinderen van Anna en over de dood. Wanneer Anna steeds meer gaat slapen, zit Kaatje veel bij haar met alleen nog haar herinneringen aan Anna, haar gedachtes en haar verdriet.
Over de auteur
Carla Kuhlmann werkte als groepsleidster met moeilijk opvoedbare kinderen en ex-psychiatrische patiënten. Op latere leeftijd studeerde ze Duitse taal en cultuur aan de UvA. Hierna heeft ze lesgegeven aan de volksuniversiteit. Vanwege haar doofheid stopte ze met lesgeven en ging schilderlessen volgen aan de Gooische Academie. De behoefte om te gaan schrijven was al langer aanwezig. De dood van een heel dierbare vriendin gaf de doorslag.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402241471 / 978-94-022-4147-1
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 08-12-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 78
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
De volgende dag gingen we met de ambulance naar het hospice. We reden door de stad.
‘Onze laatste rit samen’, zei ik.
‘Ja, gek hè?’, zei ze. ‘Nu is het echt uit met de pret.’
Ik kon niet vlak bij haar zitten en kon niet eens haar hand vasthouden, want ik moest in de passagiersstoel zitten tegenover haar, met de veiligheidsriem om. Zij lag vast, ik zat vast. We konden elkaar slechts aankijken. Zachtjes rolden er tranen over haar wangen, over mijn wangen.
Het verkeer zat soms vast, we stonden stil voor stoplichten, reden weer verder. Het was het einde van de middag en het werd al donker. Er was getoeter van auto’s, gepiep en gerinkel van trams. Ik zag vaders en moeders met kleine kinderen in bakfietsen. Ze fietsten gehaast, moesten nog eten koken, kinderen in bad doen, naar bed brengen, verhaaltje voorlezen. Schoolkinderen met te zware rugzakken. Huiskamers waar de televisie aanstond, waar schemerlampen brandden. De lichten van lantaarnpalen, van kantoorgebouwen, reclamelichten.
Wij in de ambulance waren in een soort niemandsland. We wisten wat achter ons lag, wat niet meer mogelijk was, maar we wisten niet wat er zou gaan komen. We reden van a naar b maar we leken stil te staan. We keken naar elkaar en niet naar elkaar. We spraken niet. Ik had het koud. Ze zag er moe en bleek uit in het harde licht. Wat kon ik zeggen? Ik had geen woorden voor dit definitieve. Voor deze ernstige werkelijkheid. Haar dood kwam dichterbij. We reden hem tegemoet.
De rit duurde lang, in ieder geval vond ik het lang duren. We kwamen aan in de straat van het hospice. De ambulanceman opende de deur van de auto en zei dat het een doodlopende straat was. Hij lachte om zijn eigen grapje. Wij konden er niet om lachen.
‘Onze laatste rit samen’, zei ik.
‘Ja, gek hè?’, zei ze. ‘Nu is het echt uit met de pret.’
Ik kon niet vlak bij haar zitten en kon niet eens haar hand vasthouden, want ik moest in de passagiersstoel zitten tegenover haar, met de veiligheidsriem om. Zij lag vast, ik zat vast. We konden elkaar slechts aankijken. Zachtjes rolden er tranen over haar wangen, over mijn wangen.
Het verkeer zat soms vast, we stonden stil voor stoplichten, reden weer verder. Het was het einde van de middag en het werd al donker. Er was getoeter van auto’s, gepiep en gerinkel van trams. Ik zag vaders en moeders met kleine kinderen in bakfietsen. Ze fietsten gehaast, moesten nog eten koken, kinderen in bad doen, naar bed brengen, verhaaltje voorlezen. Schoolkinderen met te zware rugzakken. Huiskamers waar de televisie aanstond, waar schemerlampen brandden. De lichten van lantaarnpalen, van kantoorgebouwen, reclamelichten.
Wij in de ambulance waren in een soort niemandsland. We wisten wat achter ons lag, wat niet meer mogelijk was, maar we wisten niet wat er zou gaan komen. We reden van a naar b maar we leken stil te staan. We keken naar elkaar en niet naar elkaar. We spraken niet. Ik had het koud. Ze zag er moe en bleek uit in het harde licht. Wat kon ik zeggen? Ik had geen woorden voor dit definitieve. Voor deze ernstige werkelijkheid. Haar dood kwam dichterbij. We reden hem tegemoet.
De rit duurde lang, in ieder geval vond ik het lang duren. We kwamen aan in de straat van het hospice. De ambulanceman opende de deur van de auto en zei dat het een doodlopende straat was. Hij lachte om zijn eigen grapje. Wij konden er niet om lachen.
Reviews (3)
Het is eenvoudig geschreven, raak hier en daar. Het is genoeg voor de dood. Dat is eigenlijk een heel mooie gebeurtenis en Carla laat dat bestaan. Vroeger dacht ik dat het emotioneel en aangrijpend moest zijn, maar dit is verbazingwekkend anders, er is mee te leven.
In één adem uitgelezen. Briljante beschrijving van het meemaken en ondergaan van het accepteren en afscheid nemen van een geliefd persoon.
