Onheilszwanger
Negen korte metaforische verhalen over popsongs

Onheilszwanger laat je nadenken over grenzen verleggen en compassie hebben. Arie van der Steen houdt je een spiegel voor met zijn op popsongs gebaseerde metaforische verhalen. Hij neemt de lezer onder meer mee naar het Parijs van Serge Gainsbourg. Naar Detroit en Zuid Afrika met Rodriquez, Amsterdam met Paul Weller en bijvoorbeeld naar Libanon met U2. Verhalen met een boodschap, maar altijd dichtbij de intentie van de artiest.

Arie van der Steen ondersteunt, als freelancer, grote bedrijven met het binnenhalen van nieuwe klanten. Daarnaast is hij ultraloper. Dit zijn wedstrijden van meer dan een marathon. Ultralopen is een bewuste manier van leven van gedreven- en meestal compassievolle mensen. Als je nieuwsgierig bent naar menselijke drijfveren en het verleggen van fysieke grenzen, dan is ultralopen een onuitputtelijke inspiratiebron. In zijn titelverhaal legt Arie van der Steen een verband tussen een nachtelijke hardloopwedstrijd over het Noordzeestrand en de essentie van ‘Gimme Shelter’ van de Rolling Stones.

Het was op de terugreis vanuit de groene Pyreneeën naar het grijze Groningen dat ik gewoontegetrouw in Parijs belandde. In Pau had ik maïs opgehaald voor een maïsveredelingsbedrijf waar ik als student een bijbaantje had. Soms ging ik alleen en soms nam ik iemand mee. Deze avond was ik alleen. Ik ging niet naar de populaire peepshows en grote drukke terrassen, maar naar de intieme kroegjes op Quartier Latin, mijn favoriete stukje Parijs. De peepshows vond ik fascinerend, ik vond de vrouwen opwindend, vooral omdat ze, hoe naakt ook in het felle licht, met hun ogen boven alles stonden. Ik heb iets met ogen. Ogen kun je ‘lezen’. Je ziet verdriet, angst, liefde, kracht, kilheid, wantrouwen, vertrouwen, ondeugd en alle andere emoties. Ik vergeet gemakkelijk namen, maar als ik na een lange tijd iemand opnieuw zie, haal ik onbewust veel informatie uit de ogen van die persoon. Het was een groot café en omdat het al laat was op deze mooie zomeravond waren de mensen uitgelaten en vrolijk. Ik bestelde bij de lange barvrouw met kort, donker haar en rode sjaal een lekker koud biertje, ‘une pression’ en vond een mooi plekje in de grote lichtgroene vensterbank om te zitten en mee te genieten met het publiek. Er hingen grote schermen aan de muur waar muziek op werd afgespeeld, tal van nietszeggende Franse namaak-rockhelden kwamen voorbij.
Niets erger dan Franse of Duitse artiesten die in hun eigen taal proberen Amerikaans te zijn. Opeens kwam daar verandering in. Op de schermen verscheen een oude kerel met een machtig doorrookte stem die half pratend/half zingend duidelijk schijt had aan alles, maar in staat bleek om alle mensen in het café stil te krijgen en mee te laten zingen. "Je suis venu te dire que je m'en vais" zong hij.
Dit was nu zo’n nummer waar ik zonder dat ik de tekst kon vertalen meteen voelde dat hier een belangrijke boodschap voor mij in zat.