Zeer vermakelijke bundel om te lezen met mooie diepe teksten. Een aanrader!
Samenvatting
In de melancholische, faserende poëziebundel Woensdagse Regen beschrijft Francis Paisley met schrijnende pen het genadeloze proces van loslaten in de liefde. Zoekend naar een schoolvoorbeeld van een juist einde drijven twee mensen, die voorheen elkaars innige geliefden waren, eenzaam uit elkaar. Vanaf twee ijzige eilanden schrijven zij elkaar brieven, om achter zich te kunnen laten wat er op een druilerigere woensdagnamiddag opeens is gescheurd.
Over de auteur
Francis Paisley is een Nederlands schrijver, dichter, (stem)acteur en muzikant. Vanaf kinds af aan schreef hij verhalen, die hij dan vervolgens aan toenmalige jeugdvrienden voorlas. Onlangs trok Paisley als songwriter voor een maand door Europa tijdens de tour van zijn toen uitgekomen ep Dreamcatcher samen met goede vriend en drummer Daan Swart. Hij schrijft zowel droevige, als komische gedichten en verhalen. Zijn bundel Woensdagse Regen schreef hij af in het zonnige Portugal in de zomer van 2017.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402243086 / 978-94-022-4308-6
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 02-03-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Gedichten
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 66
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ze patrouilleren langs mijlen van kusten,
kusten zonder witte stranden.
Die dromerig leeg behoren te zijn.
Zonder toeristen en hotels.
Een broek zonder riem, zonder bretels.
Begrijp mij niet verkeerd,
ik begrijp mezelf niet eens.
Dat ik ooit een verhaal schreef,
zittend op het raamkozijn na een halfuur naar buiten te hebben getuurd en cashewnoten te hebben gegeten.
Het ging over twee mannen in de tram,
die geloofden dat overal een reden voor moest
zijn. Dat leek me weinig meer te interesseren . Kijkend naar de koerende duiven, dronken fietsers die verre
bestemmingen hadden en een verdwaalde vraag die de weg naar een antwoord niet wist, rookte ik.
De binnenkant van de ruit regende.
Ik keek naar het raam aan de overkant van de straat waar ze vergeten waren de gordijnen te sluiten.
Ze dansten de tango in elkaars ogen. Fel, zonder de pasjes te kennen.
Maar dat deed er niet toe.
Het eindigt altijd in hetzelfde.
Ze schoven de twee bedden aan elkaar en bonden deze vast met van die lange skisokken. Warm smolten zij naar de ochtend toe en kenden meer geluk dan iemand anders op de wereld. Zij, wij.
Reviews
Prachtige bundel om te lezen. Een klein kunstwerkje.