Het gerommel stierf weg en hij hoorde nu weer alleen de wind die met vlagen aan het boothuis rukte en de zware regen op het dak. Verder kon hij geen ander geluid ontwaren.
Hij rechtte zijn rug en riep: "Is daar iemand?" Niets, alleen de razende wind en regen. Weer een bliksemflits gevolgd door een harde donderslag. Hij vermande zich en liep in de richting van de deur. Met een ruk bleef hij staan. De lamp was weer uitgegaan. Het was nu behoorlijk donker. Hij voelde dat zijn ademhaling versneld was en dat hij hevig transpireerde. Hij wiste met de achterkant van zijn hand het zweet weg en streek vervolgens zijn lange haren naar achter. Weer schrok hij enorm op van een volgende bliksemflits. Zelfs de donderslag deed hem schokken, al had hij hem verwacht.
Voorzichtig zette hij nog een paar passen naar de deur. Hij stak zijn hand al uit en kon de deurklink bijna aanraken toen het licht weer aansprong. Hevig geschrokken dook hij richting de grond naast de deur. Hij kwam behoorlijk onzacht terecht. Een lichte kreun ontsnapte aan zijn lippen. Even gleed er een zenuwachtige glimlach over zijn gezicht, gevolgd door een gedachte: "Het zou hem toch niet gebeuren dat hij bang was in zijn eigen boothuis." Met een ruk stond hij op, stapte op de deur af. Hij greep de klink en zwaaide de deur met een flinke duw open en stapte naar binnen.
Wat volgde, voltrok zich als in een slow motion voor zijn ogen. In het licht van de kamer zag hij bovenin, tegen de dakspanten iets in beweging komen. Het leek iets langs van hout met een glimmende voorkant.
