Toen zij om half negen het huis binnenkwam zag zij vanuit de hal dat de deur naar de voorste woonkamer half open stond. Ze hoorde de stem van Eefje, maar kon haar niet verstaan. Zij liep verder naar voren, klopte op de deur om te laten horen dat zij er was en duwde die open. Eefje stond halverwege de kamer met de rug naar haar toe, haar handtas en een kleine reistas had zij naast zich op de grond gezet alsof zij op het punt stond te vertrekken. Johan zat vlak voor haar op een van de leren fauteuils en keek Eefje met vochtige ogen aan. Hij had gehuild.
‘Hallo Mia, kom verder’, zei Eefje. Haar stem klonk donker en monotoon. ‘Ik ga zo dadelijk weer terug naar Groningen, maar vanaf volgende maand kom ik weer hier wonen. Papa zal dan weg zijn, hij gaat in ons huis in Frankrijk wonen. Ik zou het prettig vinden als je hier wilt blijven werken.’
Mia stapte verder de kamer in. Met verbijstering zag zij dat Eefje een pistool in haar hand had dat zij op Johan gericht hield. Johan ging iets meer rechtop zitten en legde zijn armen op de leuning met de handen geopend naar boven. Zonder angst keek hij Eefje in haar ogen en zei met gebroken stem: ‘Ik wil bij mama begraven worden.’
‘Nee,’ reageerde Eefje koel, ‘daarvoor is het nu te laat.’ En zij drukte af. Er klonk een scherpe knal. ‘Je bent dood, voor mij ben je vanaf nu dood, ik wil je nooit meer zien.’
Johans tranen stroomden nu over zijn wangen. ‘Ik mis mama zo’, bracht hij met moeite uit.
Eefje bukte zich, stopte het alarmpistool in haar handtas en stopte deze in haar reistas. Toen draaide zij zich om, drukte de verbijsterde Mia een kus op haar wang en zei: ‘Tot volgende maand.’ Daarna liep zij de kamer uit, de hal door naar buiten en sloot de deur met een zachte klik achter zich.
