Aan het eind van de straat maakten mannen van de gemeente rioolputjes leeg. Ik vroeg me af waarom zeven uur ‘s morgens daarvoor een geschikt tijdstip was.
De grote groene ton met slijmerige darm perforeerde putje na putje en bengelde ten slotte ‘uitgeput’ aan de roestige haak die door een oranje jekker werd uitgeklapt. Een volgende straat werd leeggezogen.
Vroege lente flirtte met het ochtendgrijs.
Zich bijna misrekenend in de bocht, stoof een lichtblauwe bestelwagen met resten van reclame voor zonnebanken en polyester zwembaden rakelings langs mijn sloffen. Een of ander Russisch dialect onderbrak de vogels. Een donkergroene sofa, een bed, een drietal kastjes, wat planken, een computer, een kartonnen doos en drie stevige houten kisten werden door twee potige venten tot half op straat getast. Met één arm in de lucht en zwaaiend met een sleutel en een blad papier danste Max plomp de straat over. De stomp sigaar die aan zijn onderlip plakte zaaide een wansmakelijke hoeveelheid as over zijn kleren.
Na een Albanese of Oekraïense handtekening op een grauwe enveloppe werd de sleutel toevertrouwd.
Eerst de drie kisten, dan de computer en daarna in een ijltempo al de rest.
Geen drie minuten later was de deur op slot en iedereen, ook de bestelwagen, verdwenen.
Het duurde tot na de zomer tot de deur weer openging.
‘Onbetrouwbaar gezelschap’, merkte Eva, mijn vrouw, terecht op. ‘Jef en Jeeke draaien zich om in hun graf als ze zouden weten wat er met hun huis gebeurt waar ze hun leven lang voor gewerkt hebben, schande! Max moest toch beter weten. Allee, aan wie verhuur je het huis van je ouders, toch niet aan een bende Oostblokkers die God weet welke plannen hebben. Vroeger was het hier knap wonen en rustig, maar nu! Het zijn wellicht Roemenen of beter nog Bulgaren met hun louche zaakjes, of een huishouden met een kind of acht, ik kan ze al horen blèten. Ann denkt dat het Polen zijn. Ze hebben nog op het Bosend gewoond zegt ze, en ze zijn daar gewoon vertrokken… zonder reden. Vroeger was het hier rustig wonen, ja ja.’
