Goudroof tijdens de Tweede Wereldoorlog

Tijdens de Tweede Wereldoorlog berooft een zeer kleine Duitse legereenheid een bank in Luxemburg. De buit, goud en juwelen, wordt deels begraven in een bos. Dit met de bedoeling het later "veilig" te stellen. Door de oorlogssituatie is dat niet gelukt. Moeder Aarde heeft de buit tientallen jaren stevig gekoesterd. Doch na enige jaren speurwerk ontdekt een Nederlands echtpaar in 2010 de locatie. Dan is er sprake van een dilemma; aangifte doen van de vondst bij de officiële instanties of zelf voor "exploitatie" zorgen? Krijgt de begeerte, die min of meer in ieder mens latent aanwezig is, alsdan teveel prikkels en ontwaakt?

Onderweg kwamen we niemand tegen. De route er heen hadden we al tijden lang middels een plattegrond van het bos verkend en konden het wel dromen. 
De vindplaats werd snel bereikt en we gingen aan de slag. Na ongeveer een ruim half uur spitten met z’n beiden hadden we de vier kisten ontdaan van het zeildoek en het zand. De fietsen hadden we uiteraard niet in het bospad laten staan maar meegenomen in het bos. Vlak bij de locatie tussen een paar dennenbomen hadden we ze gestald. Met de eerste twee kisten waren we snel klaar en één fiets bepakt. 
Van de twee andere kisten was één een beetje onwillig en moest er een schep aan te pas komen; lichtelijk verroest en een beetje vast gebakt aan kist nummer vijf!! Kist nummer vijf?? Inderdaad, kist nummer vijf; er bleek een dubbele laag van totaal acht kisten in de grond te zitten! 
Nu hadden we een groot probleem en eigenlijk ook een luxe probleem! Elk voordeel heeft z’n nadeel zou je kunnen zeggen, of misschien omgekeerd, of misschien geen van beiden. Maar hoe je het ook wilt benoemen, feitelijk een groot, financieel voordeel maar wel veel extra werk aan de winkel! 
Daar hadden we in het geheel niet op gerekend, hoe moeten we dit klaren? De overige vier kisten waren toch aardig verroest en geen idee of het mogelijk was ze apart boven de grond te krijgen. Na enige moeite kregen we de andere twee kisten in de fietstassen en weer naar ons basiskamp. 
De terugweg verliep ook voorspoedig en onderweg geen argwanende mensen ontmoet. Hanna en schoondochter waren ook stomverbaasd toen wij ons verhaal deden. Op dat moment hadden we geen idee hoe we het verder moesten aanpakken met de nog resterende vier kisten.