De dans der dwazen.. daar word je wijs van. Voortschrijdend inzicht met vallen -soms over een dorpel.. soms van een vliegend tapijt, maar altijd met een reden- en nóg meer opstaan. Soms bewust, soms bijna opgemerkt. Zo boeiend en leerzaam. Dromen zijn geen bedrog, zoveel is me duidelijk geworden. Zoveel herkenning. Ik heb tranen met tuiten gelachen en de slappe huil gehad. Een levensproces beeldend beschreven. Toppertje
Samenvatting
“Lauri Duchateau heeft het allemaal zelf gezocht”, wordt er achter haar rug gefluisterd nadat ze ontslagen werd in Psychiatrisch Centrum Kemelberg. Er kwam echter geen zoeken aan te pas want ze beseft dat ze haar leven zelf creëert. Lauri ontdekt dat vreugde de sleutel is tot succes. Spelenderwijs begint ze haar capaciteiten uit te testen, het lot te tarten en haar angsten uit te dagen. Het wordt een lange, eenzame strijd vol wrijvingen en ontrafeling. Ze ontdekt de immense kracht die achter haar gedachten schuilt. Op het moment dat ze het gevoel krijgt dat niemand nog in haar gelooft, beginnen er kleine wonderen te geschieden.
Over de auteur
Hilde Dumoulin (1960) blijft na haar debuutroman ‘Goddelijke Waanzin’ verder schrijven. Ze komt in de donkere tunnel van het onderbewuste terecht. De koude eenzaamheid die dit pad met zich meebrengt, dwingt haar naar zichzelf te luisteren en als een bezetene probeert ze anderen buiten haar gedachtewereld te houden. Hoe vaker ze erin slaagt de stilte in zichzelf te creëren, des te meer boodschappen ze ontvangt van haar innerlijke gids. Ze ontdekt dat ‘In Jezelf Geloven’ de enige juiste weg is. Ze hanteert ‘De Wet van de Aantrekkingskracht’ als een jongleur en begint als een kind te spelen met het universum.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402245318 / 978-94-022-4531-8
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 11-05-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 216
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Ik gebruik mijn krachten verstandig. Ik sta niet meer toe dat anderen de controle over mijn leven proberen over te nemen. Als ik enkel naar mezelf luister, komen de antwoorden vanzelf. Ik ben de architect van mijn eigen realiteit. Om dit goed te kunnen doen, dien ik nog steeds heel vaak alleen te zijn. Anderen kunnen mij nog steeds naar beneden halen, door hun negatieve gedachten over alles en nog wat en over mij. Ik kan mijn zaadjes niet laten groeien, als anderen ze steeds opnieuw platwalsen. Ik kan moeilijk hoger leren vliegen, als anderen steeds aan de franjes van mijn tapijt gaan hangen. Als ze er niets voor voelen zelf een vliegend tapijt te weven, moeten ze maar beneden ter plekke blijven trappelen. Mij gaan ze niet weerhouden om te vliegen.
Je trekt niet aan wat je wil, je trekt aan wat je bent, dus ben ik voortaan een rijke hoogvlieger, die aan elk moment van de dag dolle pret beleeft. Ik ben vrolijk en blij, dankbaar en vrij.
Ik moet wat minder ernstig zijn en wat vaker lachen om mezelf, in plaats van steeds opnieuw in die slachtofferrol te kruipen, dan kan ik hoger vliegen. Mensen halen mij naar beneden en ik begin opnieuw te geloven dat ik niets waard ben. Ik deug nergens voor. Helena had gelijk, ze sloeg de nagel op de kop. Natuurlijk ben ik een grote nul, omdat ik mezelf die waarde toeken. Sinds de dag dat ik dat besefte, ben ik mezelf punten beginnen geven. Het steeg al snel van nul naar acht. Soms zit ik al op twaalf maar dan wordt er om mijn oren gekletst. Dan donder ik prompt van mijn vliegend tapijt en word ik opgevangen door 'bescheidenheid'.
