De Nis

Sonja is een moderne, nuchtere vrouw met een leuk leven en lieve vrienden. In haar geliefde Amsterdam wordt zij echter geconfronteerd met een onbegrijpelijk fenomeen. Als in een sprookje verschijnt Ruben in haar leven. De man van haar dromen, maar wel bijna 400 jaar oud. Eenmaal gewend aan wat haar is overkomen leert Ruben het Amsterdam van nu kennen en worden Sonja en haar vrienden geconfronteerd met hun stad in de gouden eeuw.
Een verhaal over vriendschap, liefde, loyaliteit en het leven van toen en nu en heel veel Amsterdam.

Geboren in 1961 in het hartje van de Amsterdamse Jordaan verloor Thea van Ballegooij al vroeg haar hart aan deze stad. Na 30 jaar Purmerend had ze dan ook maar een wens; teruggaan om er te wonen en te werken.
De moeite die dat kostte beschreef zij al eerder in haar roman Van Hot naar Her (2009). Maar inmiddels alweer 17 jaar woonachtig in haar prachtige stad. De komst van internet gaven haar de mogelijkheid verslag te doen van alledaagse gebeurtenissen in de stad en haar reizen naar andere oorden.
Haar lezers kunnen niet anders dan beamen dat het is alsof ze door haar aan de hand worden meegenomen en zelf getuigen zijn van wat zij beschrijft.
Met De Nis laat Thea de lezer onderdompelen in een zowel moderne als historisch roman, die niet alleen een ode is aan liefde en vriendschap, maar vooral aan de door haar zo geliefde stad Amsterdam.

In de herberg plof ik op mijn hemelbed en doe ik allereerst pogingen om de ongemakkelijke schoentjes uit te trappen, het lukt en ik schuif telkens iets verder op het matras.
Ik wil slapen, of wil ik Ruben, ik weet niet wat ik wil en dat irriteert.
Er wordt geklopt, of droom ik dat?
Ik kom met een schok overeind en strompel op mijn kousenvoeten richting de deur.
De kamer is schaars verlicht door de kaarsen op het tafeltje waar zich ook een waskom bevindt.
Ik heb ze zelf niet aangestoken, service van de zaak, neem ik aan.
Die gedachte werkt wel direct weer op mijn zenuwen.
Komt men hier ongevraagd zo maar binnen om kaarsen aan te steken?
Ach ze hebben nu ook vast kamermeisjes.
In mijn tijd, heb je een plastic kaartje dat je zowel de toegang tot je kamer als tot het licht verschaft.
"Go with the flow, Son", spreek ik mezelf vermanend toe.
Om de hoek van de deur verschijnt het verwarde, blonde hoofd van Ruben en ik kan me alleen maar in zijn armen storten.
Hij grijpt me vast alsof we elkaar in geen jaren hebben gezien.
We zoenen, kroelen door elkaars haar en ploffen uiteindelijk samen op het weelderige bed.
"Hoe was het vandaag Engel", zijn de eerste woorden.
"Verwarrend", probeer ik nuchter uit te brengen.
Maar ik ben al weer als slappe was en alle tegenwerpingen voor dit idiote avontuur, die deze dag zijn opgekomen, zijn verdwenen.
Ik weet niet hoe, maar in luttele seconden heeft Ruben zowel zichzelf als mij van alle ingewikkelde, in de weg zittende, kledingstukken ontdaan en vrijen we de sterren van de hemel.
Voor het eerst ziet hij de bijna uitgedroogde tampons die mijn neusgaten verstoppen en beschermen.
Hij frunnikt ze eruit.
"Slimme vrouw", fluistert hij in mijn oor.
"Het helpt enorm", fluister ik terug.
"Hoe was je dag?"
We vragen het elkaar, tegelijk.
Die van Ruben was volgens zijn zeggen als vanouds, waarmee hij wellicht doelt op ouds van voor zijn transitie.
Het klinkt positief.
"En die van jou?"