De verdwijning van Fitz Fingers

Frits van Reede was een nerveuze jongen, leerling in de hoogste klas van het gymnasium en door zijn meedogenloze vader klaargestoomd voor een carrière als concertpianist. Maar door een samenloop van omstandigheden (psychische spanningen en een ernstige hoofdwond) verloor hij zijn geheugen. Uiteindelijk werd hij in Parijs gevonden. Daar leidde zijn talent als pianist tot een stormachtige carrière als popartiest onder de naam Fitz Fingers. Maar toen zijn geheugen was teruggekeerd verdween de beroemde ster van de ene op de andere dag spoorloos. Een spannende speurtocht volgde, waarin een bekwame journalist en een even bekwame privé-detective elkaar bestreden in hun zoektocht naar de verdwenen beroemdheid. Intussen werd ijverig meegezocht door medeleerlinge Iris van Eerland, die haar eigen redenen voor die speurtocht had.

"Een halve eeuw geleden schreef ik een drietal jeugdboeken voor de befaamde AP-jeugdserie: De kleine ranseldrager (1955), De speurders van de Blauwe Steeg (1963), De wonderbenen van Umberto (1965). Het boek dat nu bij boekscout.nl verschijnt, had het vierde moeten zijn. Maar het is nooit verschenen, want na 1969 bestond de AP-jeugdserie niet meer. Het manuscript bleef in een la liggen. Die lacune wordt nu hersteld. Een halve eeuw later heb ik het manuscript alsnog uit die la gehaald en naar de uitgever gebracht. Ik heb het een beetje moeten aanpassen Hier en daar een mobilofoon laten rinkelen die vijftig jaar geleden nog niet bestond. Maar het verhaal is van alle tijden en ligt dus nu voor je."

Het was of hij niet voor het publiek, maar voor zichzelf speelde. Na het laatste nummer kwam er aan het applaus geen einde. Fitz wilde opstaan en zich verwijderen, maar Marcel en Quételet riepen hem iets toe vanuit de coulissen. "Een toegift. Geef een toegift!" Hij ging weer zitten. Zijn vingers gleden zoekend over de toetsen. Het publiek nam weer plaats en wachtte gespannen af. Wat moest hij spelen? Het hele programma was zorgvuldig voorbereid. Alle nummers waren gekozen en ingestudeerd in overleg met de deskundigen van de heer Quételet. In gedachten speelden zijn vingers een motiefje. Plotseling was het of de zaal met het publiek verdween. Hij zat op een zolderkamer. Het open raam keek uit over vlakke weilanden. De noten voegden zich in het ritme van een speelse melodie. Nu kwam ook de linkerhand erbij. Strak en ritmisch ondersteunden de bassen het vrolijke wijsje. Maar daar scheen iets te veranderen in de lage noten. Ze kwamen als dreunende voetstappen een trap op, langzaam en dreigend klommen de bassen omhoog. Het melodietje werd onzeker en plotseling eindigde het in een valse wanklank. De bassen tierden nog een tijdje door, alsof ze het melodietje een standje gaven. Toen liepen ze weer de trap af, zich langzaam verwijderend. Het vrolijke wijsje stak zijn kop weer op, spottend en jolig. Met een triomfantelijk slotakkoord eindigde de improvisatie. Als één man rees het publiek van de stoelen om de pianist opnieuw eindeloos toe te juichen. Fitz Fingers scheen langzaam te ontwaken uit een droom. Hij keek onzeker om zich heen, staarde in het felle licht van de lampen en stond wankelend op.