Super mooie bundel!
Samenvatting
Weet u nog hoe het voelde om op te groeien? Niet de ervaring, maar echt het gevoel. Weet u nog wat er omging in uw hoofd toen het even tegenviel? Toen u uw geluk niet op kon? Hoe het voelde om verliefd te zijn? Uw hart te geven, te verliezen en te breken? Achteraf bekeken zegt u misschien: "Nou, dat viel best wel mee, iedereen moet er door. Iedereen verandert."
Maar wat betekent dat nou, ‘veranderen’? Wat houdt dat in? Hoe gebeurt dat precies? We zijn het allemaal een beetje vergeten, zo lijkt het. Of bang om toe te geven welke kleine pietluttigheden we nog wel weten.
Dit boek bundelt verschillende momentopnames van dat groeiproces. Een soort van gedesorienteerde orde, chaotisch gesorteerd in verschillende thema’s. Een vormgeving die synoniem staat voor dat opgroeien. Niets is zeker. Alles wordt in vraag gesteld. Vooral ‘waarom’ komt hier veel terug. En liefde. En waarom liefde überhaubt moet zijn.
Kortom: vele stijlen door elkaar, met een duidelijke handtekening van de schrijver. Voor ieder wat wils dus.
Veel leesplezier.
Maar wat betekent dat nou, ‘veranderen’? Wat houdt dat in? Hoe gebeurt dat precies? We zijn het allemaal een beetje vergeten, zo lijkt het. Of bang om toe te geven welke kleine pietluttigheden we nog wel weten.
Dit boek bundelt verschillende momentopnames van dat groeiproces. Een soort van gedesorienteerde orde, chaotisch gesorteerd in verschillende thema’s. Een vormgeving die synoniem staat voor dat opgroeien. Niets is zeker. Alles wordt in vraag gesteld. Vooral ‘waarom’ komt hier veel terug. En liefde. En waarom liefde überhaubt moet zijn.
Kortom: vele stijlen door elkaar, met een duidelijke handtekening van de schrijver. Voor ieder wat wils dus.
Veel leesplezier.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402245455 / 978-94-022-4545-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 25-05-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Gedichten
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 56
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Troebele tribunale gedachten dwarrelen voor me uit
sterren, stralend waarin ik sta te staren
Ik kijk op
verrast aangedaan
maar net uitgeput laat ik levensmoe de oogleden dalen
Hoop hoopt zich op als geen ander dat kan
Emotie blijft nog steeds angstig aan m’n zijde zijn.
Tijd tikt en draaft maar door door door voor mij, mijzelf en het kollosale gewelf van het bestaan
Lul eens hier, verder geen zier zal er om geven
gelijk geven en nemen de benen