Geschreven door een vrouw, die weet waar ze het over heeft. Hartverwarmend. Aanrader!
Samenvatting
Deze gedichtenbundel is geschreven om meer inzicht te geven over o.a. dementie. De oudere (soms jongere) mens kan daar op een bepaald moment in het leven mee te maken krijgen. De gedichten geven weer hoeveel verborgen eenzaamheid er onder deze groep vaak is. Het begint met vergeetachtigheid en de partner en/of familie merken dat als eerste op. Daarnaast geven de gedichten een kijkje in de zorg waar mensen met dementie en hun familie mee te maken kunnen krijgen. Soms zit er een vleugje humor in verwerkt over dit overigens heel serieuze onderwerp. Het maakt dat niet alle gedichten heel zwaar beladen zijn en daarmee is het boek boeiend en afwisselend met daarnaast ook diepe emoties die hier bij horen.
Over de auteur
Deze gedichtenbundel is geschreven door Lizet Peperkamp (1966). Vanuit haar werk op een PG afdeling in een verzorgingstehuis is zij gedichten gaan maken over wat zich daar om haar heen afspeelt. Waar mensen met dementie mee te maken kunnen krijgen en de partner en familie worden daarbij niet vergeten. De gedichten geven inzicht in deze vaak ‘vergeten’ groep en is bedoeld voor iedereen die meer wil weten over wat er in deze groep mensen omgaat. Hetzij nog thuiswonend, hetzij opgenomen in de zorg. Sommige gedichten gaan diep met de emoties die daarbij horen. Sommige gedichten zijn geschreven met een vleugje humor. Dat maakt deze gedichtenbundel boeiend en afwisselend. Het doet mensen echt wat omdat het vaak zulke herkenbare situaties zijn.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402245301 / 978-94-022-4530-1
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 18-05-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Gedichten
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 70
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
De afdeling
Hier in dit huis is mijn kamer, zegt men
maar waar, dat zegt men er niet bij
het is hier om de hoek in de gang, zegt men
ik draai me eens om, kijk opzij
de zuster komt binnen en zegt: 'Goedendag,
hoe gaat het met jullie vandaag?'
wat ze wil, dat snap ik niet echt
wat gaat er? Ik heb last van mijn maag
dan komt ze bij mij en kijkt me eens aan
'Is er iets wat ik weten moet?'
ik vraag haar: 'Wanneer mag ik weer naar huis?'
en ze aait dan over mijn snoet
ze zegt: 'Vandaag blijft u nog bij ons
en morgen kijken we weer.'
waar kijken we naar, vraag ik me dan af
en mijn hoofd doet nu ook al zeer
toch ben ik wel blij dat ik goed word verzorgd
al zeg ik dat meestal niet
ik ben niet meer alleen en krijg alles op tijd
en dat is waar ik van geniet
en soms weet ik niet waar of ik nu hoor
is het hier of toch thuis, over zee?
mijn dochter komt straks, heeft de zuster gezegd
dan ga ik gelijk met haar mee
ik pak vast mijn koffer en neem alles mee
mijn nachtpon en zeker mijn tas
dan loop ik wat rond en denk dan opeens:
waar moet ik naar toe zonder jas?
dan ga ik weer zitten, het eten staat klaar
wie dat heeft gedaan? Geen idee
meer mensen gaan zitten en eten dan ook
de groente, het vlees en puree
daar komt een mevrouw met een wit wollen jas
ze geeft me een zoen op mijn wang
wat die nou weer van mij wil?
ik word nu zelfs wel wat bang
ze zegt: 'Ik ben je dochter, zie je het niet?'
maar dat is toch al te bar
mijn dochter die ziet er heel anders uit
die vrouw is vast flink in de war
ik draai dan opzij en wil haar niet meer zien
en zie haar dan langzaam weer gaan
ik wacht op mijn dochter, want die komt zo echt
maar zie dan bij haar toch een traan
die vrouw kijkt naar mij en zwaait nog een keer
maar ik, ik zwaai heus niet meer.