Pieter en de mooie meiden

Huub loopt nieuwsgierig naar het raam van de gelagkamer, zijn pint nog in de hand. Tot zijn verbazing ziet hij buiten een hem onbekend meidje van de bok stappen van een ezelskar. Haar equipage wordt omringd door talloze, kwispelstaartende honden. Daar weer omheen zo ongeveer alle baliekluivers en snotpieken van heel Oudewater bij elkaar, nog eens versterkt door talrijke op nieuws beluste huisvrouwen. Te midden van deze ongewone drukte op de anders zo rustige Donkere Gaard, ziet hij tot zijn verbazing zijn bloedeigen zoon Pieter. Die laadt de koffers van het meidje uit en geeft ze aan een paar baliekluivers. Kennelijk met de opdracht ze langs de zij-ingang De Lelie binnen te brengen. Jantje, het spoelkeukenhulpje van Pieter, komt al aangehold om ze de weg te wijzen. Pieter zelf voert vervolgens zijn paard aan de halster en probeert zo vrij baan te krijgen naar de ingang van De Lelie voor het roodharige, knappe vrouwmens, dat kennelijk de oorzaak is van deze oploop. Geërgerd neemt Huub de laatste slok van zijn bier. Hij heeft op het eerste gezicht al iets tegen dat onbekende wicht. Haar manier van doen herinnert hem pijnlijk aan Marie-Thérèse. Die kon ook net zo kijken: of ze Oudewater zelf uitgevonden had. En precies zo verwaand lopen. Bovendien houdt Huub helemaal niet van vrouwen met rood haar. ‘Rooie haren, slecht gevaren’, luidt een oud gezegde. En dat is maar al te waar, weet hij uit eigen belevenis. Maar hij ergert zich nog meer aan het uitsloverige gedrag van zijn zoon. Het lijkt waarachtig wel of die nog nooit eerder een vrouw heeft gezien, die meidengek! Zijn ergernis neemt toe als de deur van de gelagkamer openzwaait. Op hoge toon eist Pieter van hem om het meidje de beste kamer te laten zien. Ondertussen zal hij zich over de menagerie van Madame ontfermen. Pieter stelt het meidje aan hem voor, alsof ze een of ander wonderdier is, die Madeleine Margaux. "Nog een Fransoos ook", zegt Vlaamse Huub misprijzend tegen zijn zoon. 
"Zo praat je niet over een gast", corrigeert deze fluisterend, maar nijdig. "En jij nie tegen je vader", krijgt hij teruggekaatst.