De Reünie

Journalist Peter de Bakker werkt aan een artikel over gebruikers van Schoolbank.nl. Hij zoekt daarom contact met zijn eigen oud-klasgenoten van dertig jaar geleden. Er is toen iets gebeurd dat zijn sporen heeft nagelaten in diverse levens en nu een vervolg krijgt in het heden. In het verhaal leert de lezer de verschillende betrokkenen van destijds kennen en dan vallen de puzzelstukjes op hun plek. Tijdens de reünie van dit groepje oud-klasgenoten wordt er afgerekend. Een ‘page-turner’ die je bij blijft!

"Ik ben psycholoog en werk als managementadviseur en coach. Alweer ruim 30 jaar. En al die tijd sluimerde er literaire ambities. Onlangs kwamen die los toen ik zin kreeg eens een kort spannend verhaal te schrijven en dat werd De Reünie. Het resultaat is pretentieloos onderhoudend. Natuurlijk klinkt er wat door van mijn psychologische achtergrond en interesses, maar het eindresultaat is vooral levendig en neemt de lezer mee in het verhaal. Oordeel zelf!"

1 ­ Weerzien "Ik ben blij dat ik je niet vergeten ben," bromde Joost Nuissl met zijn gedragen stem door de auto van Peter de Bakker. Het was de week van de jaren ‘70 op radio 2. Hij reed op de A44 door Wassenaar richting Amsterdam. Bij het stoplicht zocht hij in zijn binnenzak naar het adres van Annelies. Dertig jaar waren er inmiddels verstreken sinds hij haar voor het laatst gezien had. Ze zaten bij elkaar in de klas, tot VWO 5, toen ze onverwacht niet terugkeerde na de zomervakantie. Er gingen geruchten over een zwangerschap, maar het fijne had Peter er nooit van begrepen. Toen zijn hoofdredacteur het plannetje opperde een artikel te wijden aan het fenomeen Schoolbank, die broedplaats voor nostalgici op zoek naar herinneringen uit vervlogen tijden, had hij zich meteen aangemeld voor dat klusje. Hij had de site opgezocht en zich bij zijn verschillende scholen geregistreerd. Tot zijn verrassing had hij veel namen herkend, hoewel de bijbehorende gezichten ver onder zijn bewustzijnsdrempel bleken gezakt. Zo ook de naam van Annelies de Drijver. Anders dan bij andere meisjesnamen stond er bij haar niet een naam tussen haakjes bij, als aanduiding van de oorspronkelijke meisjesnaam, waaruit hij afleidde dat ze waarschijnlijk niet getrouwd was. Of niet meer. Er kwam geen gezicht in hem boven bij haar naam, maar wel een gevoel. Zacht, warm, intiem borrelde een tot dan toe verdoofde pijn op in zijn buik. Was Annelies een verloren liefde? Of meer een vergeefse? Ach in die tijd droomde elke jongen van 15 wel van een teder moment, vingers strelend door lange haren, tastend naar meer, een onbestemd verlangen in de onderbuik. Annelies was het type meisje dat zulke gevoelens opriep.