D'Asryels Spel

Elleos, een Ziener, leeft in een exotisch land waar oorlog heerst en vrouwen slechts een bezit zijn. Op haar twintigste geboortedag wordt ze door haar oom D’Asryel naar de hoofdstad gebracht, om de oorlog te helpen winnen met haar visioenen. Daar ontmoet ze niet alleen de Sharik – de tiran die het land leidt en die meerdere gezichten blijkt te hebben – maar ook de infiltrant van een geheime verzetsbeweging, waar ze onherroepelijk verliefd op wordt: Doriën. Door samen te zijn breken ze echter alle regels. Kunnen ze hun geheim bewaren onder de neus van de Sharik? Zullen ze de oorlog weten te overleven? Elleos moet het land bevrijden van zijn tiran – maar wil ze dat eigenlijk wel? Langzaam ontvouwt zich een verhaal van gekmakende machtsverhoudingen, pure passie en gevaarlijke spelletjes…

Paola Di Lello is in 1993 in Eindhoven geboren. Haar jeugd heeft ze reizend doorgebracht met haar tweelingbroer en haar ouders, vanwege hun werk als muzikale circusclowns. Inmiddels heeft ze de Dansacademie te Tilburg afgerond, en is ze zelf gaan reizen als danseres! Naast dansen is schrijven echter haar grootste passie gebleven, waardoor ze na haar debuutroman in 2015 nu enthousiast verder bouwt aan haar schrijfcarrière.

Mijn hart sloeg op hol. Ik probeerde iemands blik te vangen, probeerde woorden uit mijn keel te persen – maar geen van beide pogingen slaagde.
De man wendde zich van het bloederige tafereel af. Zijn handen gleden omhoog naar zijn hoofd en langzaam begon hij in zijn donkere haar te klauwen.
Er was geen enkele beweging in de ruimte meer, op het stille dansen van de kaarsvlammen na. Elk hoofd hing naar beneden, alle strijdlust was verdwenen.
‘Wat nu?’ bracht ik zwakjes uit.
Het bleef dodelijk stil.
Toen greep de man onverwachts naar de dichtstbijzijnde kruk, en smeet die met een woeste brul tegen de muur kapot.
Ik kromp in elkaar. Toch kon ik niet anders dan naar de tafelhoek blijven staren. Het leek te groot en ingrijpend om waar te zijn – te snel, te onmogelijk…
Onwillekeurig brachten mijn benen me tot staan en begon ik op de tafel af te schuifelen. De groep bood geen weerstand meer zoals zojuist, nog maar een paar tellen geleden. Voor ik echter de tafelrand kon bereiken plaatste een van hen zich voor me. Ik had het kunnen zien aankomen.
‘El, nee…’ Hij pakte mijn schouders dwingend vast en ik keek op in zijn veel te vertrouwde bruine ogen. ‘Je hoeft het niet te zien.’
‘Ik ben verantwoordelijk,’ fluisterde ik, terwijl ik zijn handen van me af smeet. ‘Als ik er niet was geweest, liep hij nog springlevend rond.’
Mijn ogen boorden zich als bliksemschichten in de zijne, en uiteindelijk week hij hoofdschuddend opzij. Ik kwam naast de tafel tot stilstand. Daar bleef ik roerloos naar het onherkenbare lichaam staren. Ik wilde niet kijken naar de dieprode vlekken op zijn anders zo perfecte gewaad, naar de bebloede repen stof – of naar de levenloze hand die vlakbij mijn buik zweefde, en al helemaal niet naar het opzij gerolde hoofd… maar ik moest van mezelf.
Uiteindelijk hief ik mijn blik en keek de omringende mannen een voor een hard aan. Geen van hen keek me in de ogen. Iets wat ik al met al nog nooit mee had mogen maken; de rollen schenen voor ééns in mijn leven omgedraaid.
Een hysterische lach dreigde me te ontsnappen, maar in plaats daarvan duwde ik een aantal mannen uit de weg en beende naar de deur.
‘El,’ hoorde ik gealarmeerd achter me, ‘je weet hoe gevaarlijk het is, je kunt niet zomaar – ’
De deur sloeg hard dicht.