Dr. Albert van de Poel
Eerherstel voor Gestapogevangene 5919

Verbazing als Albert van de Poel in januari 1941 wordt gearresteerd. Hij is hoofdredacteur van het Dagblad voor Noordbrabant en Zeeland. 'Van de Poel, hoezo? Die is toch pro-Duits en lid van de Raad van Voorlichting?' Voor hem volgen drie jaren als Gestapo-gevangene met het etiket 'Staatsfeindlich'. Dat leest hij als hij heimelijk de kaartenbak van KZ Neuengamme inkijkt. Maar onverwachts loopt hij eind november 1943 weer in Breda! Nieuwe geruchten. 'Zie je wel, er klopt niets van die zaak' en 'Hij zal nu zelf voor de Sicherheitsdienst werken'. Dit verhaal over de arrestatie en vrijlating van mijn grootvader heb ik tot de bodem uitgezocht. Mijn verbazing en verwondering groeiden. Wat wist ik eigenlijk van hem?

Geboeid door levens en ontwikkeling van mensen, kunst in allerlei uitingsvormen en historie. Deze interesses zijn bij Geertrui van den Brink samengevloeid. Zij heeft verschillende paden bewandeld om te komen tot wie zij nu is en wat zij doet. Professioneel als beeldend coach gewerkt en training gegeven. Steeds vanuit meer willen weten over innerlijke wereld van de mens. Zelf beeldend actief met schilderen en tekenen. Geertrui kent de behoefte aan verdieping, zaken te onderzoeken en verbindingen te leggen. Haar drang om levens te volgen heeft zich vertaald in (eigen) familieonderzoek. Onderzoek dat mogelijk is gebleken door verworven vaardigheden en levenservaringen.

Op een dag in het najaar 1943 gaat de telefoon op de Baronielaan. Lucia krijgt iemand aan de lijn die vraagt: "Is uw man thuis?" Aan de klank van zijn stem te horen is het een Duitser die haar belt. Lucia is overrompeld door de vraag en reageert met "Wellicht weet u dat hij in KZ Neuengamme verblijft, al sinds 1941." "Och, so, dan zal ik hem moeten gaan halen." Wat is dit, vraagt zij zich af. Is dit een pesterij of een flauwe grap? Het voorval raakt wat op de achtergrond. Dan, op 29 november, gaat opnieuw de telefoon aan het einde van de ochtend. "Uw man komt vanmiddag thuis." Dit geeft grote consternatie. Is dit echt? Of opnieuw een soort pesterij? Het ongeloof overheerst. Stel dat het echt waar is? Blijheid. Maar ook spanning, want wat als het niet zo is? En als het waar is hoe zal hij er aan toe zijn? De spanning is niet uit te houden in aanloop naar de middag. Oudste zoon Wilfried gaat op de voorkamer boven voor het raam op de uitkijk staan. Dan ziet hij op een gegeven moment een voor hem bekende auto door de bocht komen en voor de deur stoppen. De auto van huisvriend Henri van Puijenbroek (textielfabrikant Tilburg). Omdat hij een grote houtvoorraad heeft, kan hij de generator achterop zijn Fordje aan de gang houden. Eerst stapt chauffeur Jack Verhoeven uit, dan Henri van Puijenbroek, en dan Albert. Het is echt waar! In het tochtportaal achter de voordeur drommen de kinderen en Lucia bij elkaar. Albert loopt moeizaam, zijn hoofd is kaal en hij heeft een opgeblazen gezicht. Een dikke buik en verwondingen aan het hoofd vallen als eerste op. Hij draagt de kleren waarin hij drie jaar eerder, in januari '41, is vertrokken. Alle kinderen willen hem direct omhelzen doch Lucia is streng. Zij komt daarvoor als eerste in aanmerking! Albert kan slechts zeggen: "Ooooh Luuusss….." .