Meeuwen schuilen niet in bomen
Relaas van een misbruikte jeugd

Wallus is een ietwat teruggetrokken tiener zonder doel of interesse wanneer hij door zijn geheime vlam in het volle leven wordt gedompeld. Zijn bestaan, dat door zijn ontspoorde broer en kwelgeest Sam tot weinig minder dan een chaos van emoties is verworden, raakt in een stroomversnelling wanneer hij op zoek gaat naar zijn moeder die door zenuwziekte van de aardbodem lijkt verdwenen. Zijn ontluikende gevoelens voor de mooie Clementine dreigen zijn achilleshiel te worden als de lange tocht naar zijn moeders schuiladres de rampspoed lijkt te vormen voor zijn wezensvreemde seksualiteit. Wallus’ gang naar de volwassenheid wordt overschaduwd door de onverbiddelijke afloop van gebeurtenissen die hem tot de cynicus veroordeelt die hij nooit had willen zijn.

Niek Hendriks is een geboren Twentenaar die het kleine dorp nabij de Duitse grens heeft verruild voor de hoofdstad. Zijn vader heeft hem de liefde voor het woord bijgebracht door zijn ongebreidelde fantasie, zijn eigen verhalen en zijn humoristische kwinkslagen. Niek heeft zijn leven lang geschreven, maar heeft nu zijn eigen stijl en humor weten te ontwikkelen in ogenschijnlijk eenvoudige thema’s die getuigen van een diep inzicht in de menselijke psyche en zijn handelen. Hij is momenteel bezig met een verhalenbundel en een roman die wederom de verslagen mens belichten. De warmte waarmee zij geportretteerd worden is intiem en diep menselijk.

Wat was het leven anders dan de som van bijna doelbewust gemiste kansen? Kansen die maar voor een exclusief gezelschap waren weggelegd? Hoe ver kon je nu in wezen komen met een slordig uitgewerkt en bovenal halfbakken plan? Mijn intentie om de daad der daden te stellen, een daad die ook een waar effect sorteerde, had, zo kwam mij voor, onmogelijk ergens anders kunnen eindigen dan hier - in een onttakelde parkeergarage van een lang vergeten pand of winkelmagazijn aan een of andere straatweg die waarschijnlijk al sinds jaar en dag was afgesloten voor verkeer, en op geen enkele plattegrond van willekeurig welke stad ook maar te vinden was. Ik bevond me, terwijl ik mezelf door woede aangedreven dwong om eindelijk op te staan - ik bevond mij, zei ik, in de woestenij van een door engelen, en zelfs door duivels, afgeschreven regio in wat een eigen vaderland had kunnen zijn als iemand maar eens voor zijn beurt gesproken had, zijn vuist of middelvinger had geheven in de richting van een reeks van heersers en bezetters die hun onterechte trots, vermeende trots daarbij, voor vol en zelfs gewichtig hadden aangezien. Het idee dat ik geen uitzicht had om in mijn moeders of in Clementines armen uit te kunnen huilen, bracht twee welgemeende tranen van onmacht bij mij boven die ik liever voor een andere, gelukkiger, gelegenheid had opgepot. Ik had spijt als haren op mijn hoofd. Ik bloedde uit mijn poeperd, want daar kwam dat ergerlijke druppelen in mijn hoofd vandaan. Ik had geen pijn, maar liet een tastbaar spoor na dat tot aan de auto reikte waarvan ik de deuren en de kattenbak met alle kracht van een verstoten olifantsjong opentrok, op zoek naar kleding, naar een wijze om mijn schaamte te bedekken voor eenieder die nu met een zweem van botte kennis op me neerkeek.