Lucide Liefde
roman van een tijdreiziger

Ben Beenen is al jarenlang wiskundeleraar op de middelbare school die hijzelf doorliep. Vanuit zijn klaslokaal kijkt hij uit op een dijk waar hij als zestienjarige met zijn vader op een zaterdagavond naar een klasgenote reed. Hij had haar mee uitgevraagd naar een concert van Golden Earring. Van die bewuste avond bestaan twee versies in zijn hoofd. Als hij zich na een open dag per ongeluk laat insluiten en zichzelf voor de keus gesteld ziet staan om het alarm af te laten gaan of de rest van het weekend op school te blijven, dringt het verleden zich zo sterk aan hem op, dat hij het stap voor stap herbeleeft. Hij lijkt er zelfs invloed op uit te kunnen oefenen, maar hij houdt zich in. Tot hij is teruggekeerd op de dijk en weer op de achterbank van zijn vaders auto zit. Met gekromde tenen. Vanuit het donker komen razendsnel twee fel brandende koplampen op hen af...

‘Ja?’
‘Sinaasappelsap.’
Het viel me mee dat een woord met zoveel a’s en s’en soepel over mijn dikke lippen wist te komen. Ze voelden als mijn huid. Uit het niets verscheen er een plastic beker met geel vocht voor mijn neus.
‘Eén muntje, graag.’
Muntjes, natuurlijk. Daar wordt tijdens concerten mee betaald. Ik had er vanzelfsprekend geen.
‘Is geld ook goed?’
Ik had geen idee of ik dat soort muntjes wel bij me had. Ik moest en zou die beker voor mij bemachtigen, al was het het laatste wat ik deed. Gezien mijn huidige ambivalentie relatie met de tijd, leek alles wat ik deed al snel het laatste wat ik ooit zou doen. Het sinaasappelsap was in staat de betovering waarin ik was gevangen ongedaan te maken, maakte ik mezelf wijs. Mijn gevoel had het verloren van mijn overredingskracht. De bebaarde man tegenover mij keek me indringend aan.
‘Oké, voor deze ene keer. Dat is dan een vijftig.’
Ouderwetse prijzen, dacht ik nog. Op goed geluk graaide ik in mijn rechterbroekzak en viste er enkele vreemd uitziende munten uit. Op guldens leken ze in elk geval niet. Misschien waren het wel marken. Op een van de munten prijkte een adelaar. Een geldig betaalmiddel in deze uithoek van Nederland was het hoe dan ook. Met een grimas griste de man er twee uit mijn hand en liet me de beker van de bar pakken. Ik nam een slok. Of de werking van de mushrooms sowieso al aan het afnemen was, de hap liga (Zijn lichaam) alsnog actief werd of dat de door Dudi aanbevolen vitaminen C in het sinaasappelsap onmiddellijk effect sorteerden, ik had geen idee, maar ik herwon zowaar iets aan helderheid. Tijd spande zich in alle richtingen uit. Naar de toekomst in de vorm van doelen, naar het verleden in de vorm van beelden.