Mark ging nu wel elke dag vooruit en op een dag belde een verpleegster mij op en zei: ‘Het gaat ineens stukken beter met uw man, hij wil zijn telefoon weer gebruiken en wil graag dat u die vanmiddag weer meeneemt.’ Toen ik die middag op bezoek kwam had ik nog hoop dat hij het zou vergeten, maar dit bleek ijdele hoop. Na tien minuten vroeg hij om zijn telefoon. Ik realiseerde me dat het afgelopen was met mijn rust , control freak was back! Na het bezoekuur ging ik naar de manege om mijn paard te verzorgen. Ik was al in de buurt toen mijn telefoon ging en ik op het scherm zag dat Mark belde. Ik moest uiteraard wel opnemen: ‘Hallo.’ ‘Wat klink je vreemd, waar ben je?’ vroeg hij. ‘Nou, ik ben bijna bij de stal.’ antwoordde ik. ‘Dat kan niet, daar had je allang moeten zijn!’ Ik heb niet veel meer gezegd en hing op, ik heb een poosje mijn frustraties geuit langs de weg.
Met angst en beven ging ik de dag tegemoet dat hij weer thuis zou komen, die dag kwam onvermijdelijk. Hij belde ’s morgens zelf om te melden dat hij naar huis mocht en dat ik hem kon ophalen. Ik stond te trillen op mijn benen en huilde mijn hart uit mijn lijf. Ik snikte tegen Daantje: ‘Lieverd, ik kan dit niet meer aan.’ Daantje zei: ‘We gaan bij hem weg, het is zo wel genoeg geweest!’ ‘Maar hoe moet dat dan, hoe vinden we een nieuw huis, waar moeten we van leven en wat wordt er dan van Beauty?’ vroeg ik me vertwijfeld af. Mijn wijze dochter zei: ‘We zien het wel mam, het komt wel goed met ons.’ Onderweg naar het ziekenhuis dacht ik nog wel dat ik misschien toch nog blij zou zijn dat ik hem mee mocht nemen, dat na deze nare ervaringen alles zich ten goede zou keren. Misschien zou hij nu nooit meer drinken en weer een normale man worden met een liefhebbende echtgenote. Het beeld wat ik zag bij aankomst op zijn zaal schetste een heel ander beeld. Er zat een heel oude man in een stoel met zijn tas op schoot. Nog tien kilo extra aan vocht in zijn lijf, een opgeblazen zielenpiet. Het enige dat mijn echtgenoot kon uitbrengen was: ‘Wat ben je laat!’ Op weg naar de uitgang, ik zeulende met de zware tas, was er niets: geen knuffel, geen blijdschap, geen hand, helemaal niets.