Ik heb dyslexie maar ik ben niet dom!
Mijn leven als dyslect met dyscalculie op school, als ouder van een kind met dysorthografie en als werknemer in het onderwijs

Michel van den Hout woont samen met zijn vrouw en zoon in Roosendaal. Hij heeft dyslexie en dyscalculie en zijn zoon heeft dysorthografie. Vanaf de derde klas lagere school tot vier mavo heeft hij op speciaal onderwijs gezeten. Voordat hij 12,5 jaar geleden in het onderwijs begon, was hij werkzaam als monteur. De dyslexie is als een rode draad door zijn leven verweven. Het onderwerp ‘dyslexie’ kan hij uit eigen ervaring vanuit drie standpunten bekijken. Uit eigen ervaring, uit het oogpunt als ouder en als medewerker binnen het onderwijs.

Michel van den Hout is geboren en getogen in Roosendaal. Hij is zijn schoolcarrière begonnen op een reguliere school. Al snel merkten zijn ouders dat het op school niet goed met hem ging. In de derde klas heeft hij een overstap gemaakt naar het bijzonder onderwijs, nadat bij hem dyslexie was vastgesteld. De overstap naar een lom-mavo was een logisch gevolg. De mts was het volgende struikelblok voor hem. Op een technische opleiding blijven zitten op talen. Eén ding komt iedere keer in zijn leven weer naar voren namelijk: doorzettingsvermogen.

We hadden het laatste ‘tien minuten gesprek’ van het schooljaar gehad. Dat wil zeggen, we hadden het afgedwongen. Buiten dat hij nu ‘te goed’ zou lezen, was er nu weer een ander punt dat niet deugde. Rekenen was nu twijfelachtig. De leerkrachten hadden hem getest en de uitslag was niet echt goed. De test bestond uit twintig sommen (optellen en aftrekken) met getallen onder de twintig. Die twintig sommen moesten binnen één minuut klaar zijn. Je had ‘goed’ gescoord, als je er zestien af had. Hij had er acht af, waarvan één fout. Ik zat ’s morgens aan mijn ontbijt en dacht bij mezelf, hoelang zou ik er eigenlijk over doen. Dus ik pakte dat blad en een stopwatch en begon eraan. ’s Morgens ben ik niet echt fit en de beste rekenaar ben ik nu ook weer niet. Ik had het wel af binnen de tijd. Dus ik zou best ‘goed’ kunnen scoren. Maar ondanks dat ik kan rekenen en dat ik geen moeite had met de sommen, was ik met het doornemen en opschrijven toch nog 47 seconden kwijt. Dan vond ik dat de maatstaf van één minuut toch behoorlijk is voor kinderen die eigenlijk net leerden rekenen. En de kinderen mochten geen telraam of vingers gebruiken. Dit alles met de druk van een stopwatch vond ik toch best overweldigend voor kinderen. In zo’n geval dacht ik dan ook maar: hoe zou de juf het er zelf afbrengen met een rekentoets op niveau?

Maar goed we gingen op vakantie met een spel kaarten, dobbelstenen en een rekenboekje. Je zou eens een lekkere ontspannen vakantie voor je zoon in petto hebben. Je was weer het verlengstuk van de school. In de wandelgangen kreeg je te horen dat een C-score geweldig was voor hem en op de ouderavond was het ‘maar’ een C-tje, dus net voldoende. Het ging dan over dezelfde score voor hetzelfde werk? Daarnaast kregen we te horen: “Hij is een C-tje, blijft een C-tje en zal nooit meer worden dan een C-tje, maar ja wat wil je met zulke ouders.”
Hierop hadden we aangegeven: “Wij zijn erg blij met en trots op ons ‘C-kind’.”