Voorbij alle grenzen
een spirituele reis

De jonge Xander zit vastgeroest in zijn leven. Na een reeks ‘toevalligheden’ onderneemt hij een reis naar Italië. Aldaar ontdekt hij niet alleen het doel van deze reis, maar ook kanten van zichzelf die hij nooit had gedacht te zullen ontdekken. Is deze reis enkel voor zijn persoonlijke ontwikkeling of ligt er meer in het verschiet?

Een avontuurlijk en spiritueel liefdesverhaal over vriendschap, persoonlijke ontwikkeling en het letterlijk voorbij gaan aan alle grenzen: geologisch, spiritueel en persoonlijk.

Voorbij alle grenzen: een spirituele reis is een meeslepende reisroman over een keerpunt in het leven van een jongvolwassene.

Chris van Rooij (1988) schrijft als hobby. Verder is hij graag muzikaal actief en heeft hij muziektherapie gestudeerd. Zijn droom is om zijn verhalen en muziek de wereld in te brengen. Het lied ‘Chevaliers de Sangreal’ van Hans Zimmer vormde de inspiratie voor zijn debuutroman Voorbij alle grenzen: een spirituele reis.

Ik ben niets opgeschoten. Opnieuw ben ik doorweekt en ik ben gewond. Ik ben moe, mijn hart slaat nog als een bezetene en ik heb geen idee welke kant ik op ben gerend. Laat staan dat ik weet waar ik nu ben. Ik sta weer op en doe mijn rugzak met veel moeite om. Ik moet zo snel mogelijk een stad zien te bereiken en een ziekenhuis vinden om mijn wond te laten behandelen.
Ik vind iets verderop een verharde weg en besluit links te gaan. Ik volg deze weg in de nacht die ondertussen de avond heeft verdrongen. Het enige geluid dat ik hoor is mijn hijgen en kreunen van pijn, de regen die overal om mij heen de Aarde raakt en gedonder in de verte. Kilometers wandel ik zonder een teken van leven te zien. Het gedonder komt dichterbij en ik zie overal weerlichten. Het duurt niet lang of de eerste bliksemschichten zijn te zien. Ik word bang en versnel mijn pas. Nooit ben ik bang geweest voor onweer maar deze nacht beangstigt het mij meer dan ooit tevoren. Ik voel mij hulpeloos en alleen in deze onbekende wereld die nu zo wreed en meedogenloos op mij overkomt. De kou en de regen die mij doorweekt in deze zwarte nacht met als enig licht de bliksemschichten die gevaarlijk dichtbij komen. Sommigen worden vrijwel direct gevolgd door een oorverdovende donder en ik besef dat het onweer vrijwel boven mij hangt. Ik versnel opnieuw mijn pas en wandel nu zo hard ik kan. Ik verbijt de pijn en mijn angst en loop met tranen in mijn ogen de weg af, terwijl de regen met mijn tranen versmelt. Had ik nu maar onderdak. Was er nu maar iemand bij me. Had ik maar een telefoon die werkte. Was Nathan maar bij me. Ineens lijkt Nathan zo eindeloos ver weg van mij. Ik vraag me af waar hij nu is en wat hij zou doen in deze situatie. Hij zou naar een teken of sein zoeken terwijl hij probeerde zichzelf in veiligheid te brengen.