Exomo
Een expeditie naar evoluties in onze arm van de Melkweg

In Exomo wordt een visie op mogelijke evoluties in de buurt van onze naaste zonnestelsels verteld. Het is een klassiek en hard sci-fi verhaal geworden dat vertelt van een groep onderzoekers, die vanuit onze wereld al eeuwen grotendeels bestuurd wordt door een groot kwantumblok met kunstmatige intelligentie. Dit megabrein observeert al lange tijd een bijzonder zwaar object in de nabije interstellaire ruimte. Een selecte groep mannen en vrouwen willen vrijwillig uit de aardse samenleving treden om dit bijzondere object nader te onderzoeken. Zij gaan helemaal op in deze expeditie maar vragen zich steeds meer af of zij wel de ware groep mensen zijn voor deze riskante tocht. Langzaam komen zij tot de ontdekking dat ook zij door deze intelligente constructie gebruikt worden.

Martinus van Oostende volgde zijn hele leven lang de nieuwste ontwikkelingen in de sterrenkunde en de ruimtevaart. Hij was vooral gefascineerd door navigatieproblemen en de vreemde tijdverschijnselen die zich daarbij voordoen, zowel op zee als in de ruimte. Van Oostende werd opgeleid als leraar bouwtechniek en werkte zowel in de scheeps- als utiliteitsbouw. Hij was lid van een duikvereniging, hield zich in zijn vrije tijd bezig met de zweefvliegerij en maakte in zijn latere jaren verre tochten als zeezeiler met een door hemzelf gebouwd schip. Van Oostende schreef daarover in verschillende bladen.

Als een gevaarlijke en snelle komeet op ramkoers, was de Verkenner plotseling dicht in de buurt van de aarde verschenen. Ze bleef doorgaan met afremmen tot de omloopsnelheid bereikt was, precies op het juiste moment boven de evenaar en op een paar honderd kilometer hoogte. Kort voor de gevreesde inslag was ze ook nog even met het blote oog van de aarde af te zien geweest als een felle komeet met dunne staart, korte tijd en in de verkeerde richting, schuin over de evenaar. De paniek bij sommige waarnemers op aarde had maar kort geduurd. Het nieuws had zich in de grote media in luttele uren na de ontdekking nog niet goed kunnen verspreiden zodat een algemene paniek uitbleef. Door de uitgezonden bliepjes werd het sterrenkundigen al spoedig duidelijk dat dit een nog niet geïdentificeerd vliegend object van buitenaf moest zijn of anders een na tientallen jaren terugkerende aardse Verkenner.
Door de relativistische tijdrek* had de tocht voor de bemanning maar een paar jaar geduurd. Desondanks waren ze toch met een boog langs een handvol sterren gevaren binnen een lus van enkele tientallen lichtjaren vanaf de zon. Het waren stelsels waar ze antwoord gevonden hadden op de oeroude vragen dat er meer moest zijn. Dit soort gedachten had bij de overwegingen om te vertrekken altijd al een grote rol gespeeld.
Hun vertrek vanaf de aarde, was nu wel een paar menselijke generaties geleden. Door de ouderen was hun afscheid al bijna vergeten en bij de jongelui was de belangstelling voor zulke barre avonturen langzaam verloren gegaan. Het zou in deze moderne tijd niet goed zijn om aan zoiets nog kostbare mensenlevens te wagen. En waarom zouden ze dat ook doen? Om te vluchten uit onze goede oude wereld?