Na wat geklauter door dakgoten, langs schoorstenen en een woud van televisieantennes, kwam je bij de zolderverdieping van het bewuste pand uit. Tijdens onze voorverkenningen bleek telkens een van de zolderramen open te staan. Via dat raam kwam je op de bovenste verdieping uit en vanaf daar was de ruimte waar het gokken plaatsvond goed te zien en te horen. We konden tijdens deze observaties al vaststellen wie de gokkers waren, maar belangrijker, wie er tot het personeel behoorde. We zagen de croupiers in actie en zelfs ook wie er als een soort van floormanager aanwezig was. Dit kon later het broodnodige bewijs opleveren om tot een succesvolle veroordeling te komen.
Het uur van actie was aangebroken en ik benaderde samen met een collega het pand. Het was zoals gebruikelijk weer donker en regenachtig. Op een of andere manier voelde dit spannender aan dan de keren daarvoor tijdens de observaties. Het succes van de hele actie hing er nu vanaf. De rest van het team verspreidde zich onopvallend in de omgeving van het gokhuis. Als wij op het dak eenmaal goed zicht zouden hebben en onze waarnemingen voor die avond voldoende waren, zouden de andere collega’s op ons signaal het gokhuis betreden.
We kwamen bij het pand aan en gelukkig stond ook nu het zolderraam open. Het was een drukte van belang en de sigarettenrook en alcoholdampen kwamen ons via dat geopende raam tegemoet. Ik besloot als eerste naar binnen te klimmen en de gang van zaken te observeren. Op mijn teken zou mijn maatje op het dak, op wat veilige afstand, via de portofoon de rest van het team kunnen aansturen. De kans op vroegtijdige ontdekking zou anders te groot zijn. De portofoon zou onze aanwezigheid kunnen verraden en alles zou voor niets geweest zijn.
Het sein werd gegeven en mijn maat voegde zich snel bij mij.
