Toen Dáyon Reubsaet (1970) in Istanbul tegen dit verhaal aanliep, besloot ze meteen te gaan schrijven. De rust en het genot dat ze vond in het schrijven, hielpen haar het leven in het drukke Istanbul te relativeren. Het vertrek van een dorp in het georganiseerde Nederland, naar een chaotische wereldstad, gaf haar ook veel stof om over te schrijven op de sociale media. Omdat het vrije woord niet altijd verkondigd kan worden, heeft ze zich de laatste jaren geconcentreerd op het schrijven van romans.
Het verhaal van je vader Mesut en mij begon als een sprookje.
Hij en ik ontmoetten elkaar in een winkel. Ik was er om stof te kopen en hij om mij te leren kennen. Een statige man, gekleed in een donker kostuum, een wit overhemd en een opvallende geel geruite stropdas. Zijn hoed stond een beetje schuin op zijn hoofd. Alleen de sigaret ontbrak, maar die had hij weggegooid voor hij de winkel binnenging. Ik zag dat hij recht op mij af liep als een jager op z’n prooi, zonder te doen voorkomen alsof het toeval was. Omdat ik voelde dat ik binnen enkele tellen in het middelpunt van de belangstelling zou komen te staan, draaide ik mij om naar de verkoopster om af te rekenen. Hij nam er geen genoegen mee dat ik me van hem had afgewend, tikte me op m’n schouder en zei:
‘Neemt u me niet kwalijk, bent u ...?’
‘Neemt u míj niet kwalijk,’ viel ik hem in de rede, ‘u bent er toch van op de hoogte dat u in het openbaar niet zomaar een dame kunt aanspreken?’
Hij nam zijn hoed af, waardoor een dikke haardos glanzend, blond golvend haar tevoorschijn kwam en drukte hem tegen zijn borst aan, terwijl hij als spijtbetuiging een lichte buiging maken. Zijn blauwe ogen sloeg hij neer alsof hij zich diep schaamde om wat hij gedaan had. Om zijn mond zag ik diepe groeven. Een moment had ik medelijden met hem, hij leek oprecht spijt te hebben. Ik herpakte me meteen en liep met vastberaden passen de winkel uit. De verkoopster, die ik had achtergelaten met m’n aankopen en het wisselgeld riep me na:
‘Rana hanım, Rana hanım?’
Het enige dat restte was het rinkelende geluid van de belletjes die aan de deur hingen.
Het was 1940 en ik had gedaan wat ik moest doen om mijn eer niet in gevaar te brengen.