Een bloemrijke geschiedenis deel I

Het mooiste vak van vele kanten belicht… Het bloemzaadvak met al zijn kleurrijke facetten. Met de vele soorten en variëteiten, de bloemrijke pracht, pronk en praal. Tot stand gebracht mede dankzij de inzet en inspanning van generaties toegewijde mensen, soms van vader op zoon. Zeker, die toewijding is maar voor een klein deel gevangen in dit boek, maar het is wel met volle overtuiging geschreven als een herinnering aan de gepassioneerde inzet van onze vaklui. Gelukkig nèt nog, voordat al dit fraai’s voor het grootste gedeelte voorgoed is verdwenen. In grote lijnen even alles op een rijtje… In de 19e eeuw kwam dit vak op gang. In de twintigste eeuw was het op zijn fleurigst en in de een-en-twintigste eeuw?

Al sinds zijn prilste jeugd heeft de schrijver te maken met bloemen en planten. Hij zwierf in vele landen om bloeiende velden te bekijken en de bloemen te beoordelen. Ook zijn opleiding was toegesneden op het bloemzaadvak. Zijn belangstelling ging vooral uit naar het selectie- en kweekwerk. Regelmatig werden echter ook andere vaardigheden van hem gevraagd. Pas toen hij letterlijk niet meer zo goed uit de voeten kon kreeg hij de kans om zich op z’n grote liefde te concentreren. Vijf jaar lang… onderzoek, zaaien, opkweek, (terug)kruisen, lijnen opzetten, oogsten en de resultaten vastleggen. Heerlijk! Samenvattend: volstrekt van alle facetten genoten.

Wat een schat aan puntgave herinneringen komt er bovendrijven - als je in het geheugen gravend - dit neerpent. ‘Het Veld’ zwierf je als jongen door in lekkende, oude bootjes, op vlotten, immers op alles wat kon drijven, dragen en droog kon houden.
En later, na je kwajongensperiode, zwierf je met de keurders mee in kleine roei- of motorbootjes door het Noorderkadijk, Zandsloot, Oude Gouw, Hoeksloot, Kapellesloot, Bokkesloot en Mijndertsloot naar het Wezenland, Kerkeland, Het Ratje, Rusland, Nova Zembla en naar Lange Neel. Ik heb het stellig al eens eerder geschreven: “Wat was die polder mooi!”
Hier werkten – en dat is de andere kant van de medaille - onze voorvaderen op betrekkelijk kleine lapjes grond. ‘s Morgens om vier uur in de zomer en ’s winters wat later ging men kloetend naar het land. Stikkezakkie en koffieketel (of water) mee en om vijf of zes uur weer naar huis.
Bij deze zo arbeidsintensieve vorm van tuinbouw paste de bloemzaadteelt uitstekend. In de drukke tijd hielpen vrouw en kinderen mee. Maar als dan ’s zaterdags de ramen gelapt waren, het straatje schoongeboend was en de kinderen in de teil geweest waren, kwam er eindelijk de welverdiende rust in en over het huis.  Een groot aantal bouwers nam ’s winters gewoontegetrouw een paar bloemen op contract. Er waren er zelfs, die vrijwel uitsluitend als bloemenbouwer te boek stonden, maar zij behoorden tot de uitzonderingen. Ik kan het echter niet nalaten nog even in gedachten te genieten van de percelen naar honing geurende alyssums, de amandelbloesemroze leeuwenbekken. De kop en schotels en de eenvoudige enkelbloemige mariëtteklokken, de callioppen, korenbloemen, margrieten, de kaarsrechte riddersporen. De heerlijk ruikende lupinen, de felgekleurde godetia’s, juffers, klaprozen en phloxen. Hou maar op, teveel om op  te noemen. Ik blijf erbij, allemaal buitengemene, onvergelijkelijke, unieke herinneringen in kleur en geur.