De getuigenis van Jezus
De sleutel tot het verstaan van de profetieën

In deze Bijbelstudie is de vraagstelling: Wordt er in de oudtestamentische profetieën een toekomstig vrederijk aangekondigd, waarin het nationale volk Israël een overheersende rol zal spelen? Stellen de profeten een massale bekering van het huidige Joodse volk in het vooruitzicht? Is er bij de interpretatie van de Messiaanse beloften in het Oude Testament naast een geestelijke ook sprake van een letterlijk--eschatologische vervulling voor Israël en via Israël ook van een bijzondere zegen voor alle volken? Zijn er profetieën waarvan we moeten zeggen dat ze nog steeds onvervuld zijn? Kortom, liggen er in het Oude Testament nog allerlei beloften speciaal voor het concrete Joodse volk? De auteur zoekt het antwoord op deze dringende vragen in de interpretatie van het Oude Testament door het Nieuwe Testament.

Bram Maljaars (1944) is van huis uit neerlandicus en was als zodanig jarenlang leraar Nederlands op een reformatorische school en docent aan een christelijke lerarenopleiding. In 1996 promoveerde hij op een studie over ons volkslied, het Wilhelmus. Zijn volgende fascinatie was de exegese van het Nieuwe Testament, speciaal die van de eschatologische gedeelten daarvan. Dat resulteerde in 2015 in een publicatie over de interpretatie van ‘Heel Israël zal behouden worden’.

Of neem, om nu uit het Oude Testament niet méér te noemen, de bekende profetische woorden aan het slot van de schildering van het Messiaanse rijk van vrede in Jes. 11: want de aarde zal vol zijn van de kennis van de HEERE, zoals de wateren de bodem van de zee bedekken (vs. 9). Min of meer triomfantelijk roepen hele en halve chiliasten uit: Zie je wel, wou iemand ons doen geloven dat dat nu reeds zichtbare werkelijkheid is? Dit is een eersteklas voorbeeld van een nog altijd onvervuld gebleven profetie, zo menen velen. En je maakt jezelf min of meer bespottelijk, als je tegen deze duidelijke taal ingaat.
En toch is dat gezichtsbedrog. Het is ons onvermogen om ons in de tijd van de profeet te verplaatsen, waardoor we niet in staat zijn te zien dat dergelijke profetieën inderdaad vandaag de dag, anno 2018, in vervulling gegaan zijn. Men denke zich de tijd waarin Jesaja en de andere profeten hun heilsprofetieën uitspraken eens goed in! Alleen in Israël, dat kleine landje aan de Middellandse Zee, kende men de enige en ware God, de Schepper van de hemel en van de aarde. Overal om Israël heen, in de machtige wereldrijken ten noorden en ten zuiden van het land (Assyrië, Babel, Egypte, Rome) kende men deze God ten enenmale niet; de kennis van de Heere ontbrak er volledig. En in Israël zelf? Was het daar veel beter gesteld? De profeten wisten dat het altijd maar een rest was, een overblijfsel, dat de God van Abraham, Izak en Jakob werkelijk en van harte diende. Bij de Godsman Elia was het op een gegeven moment voor zijn gevoel zo dat hij van de ware aanbidders van God in heel de wereld als enige was overgebleven. En ook de Klaagliederen van Jeremia laten aan duidelijkheid op dit punt niets te wensen over. Stellen we ons nu eens voor dat deze profeten uit de doden zouden opstaan en bijvoorbeeld de zondagse kerkgang van honderden mensen in een dorp in de Biblebelt in Nederland zouden zien, of de menigte bezoekers van een megakerk in Amerika, of de toename van de gemeente van Jezus Christus in Afrika en Azië, zouden zij niet in opperste verbazing tegen hun eigen profetie aankijken – waaraan enige gebruikelijke Hebreeuwse overdrijving niet vreemd is – en zouden zij niet stuk voor stuk denken: De helft ervan is mij niet aangezegd?