De (m)ulo:
Onderwijswereld en jeugdcultuur (1955 - 1970)

Het boek De (m)ulo: onderwijswereld en jeugdcultuur brengt de lezer terug naar het fenomeen van de (m)ulo opleiding in Nederland. De ‘hogeschool’ voor de middenklasse en de gewone man. Het boek beschrijft de laatste vijftien jaren van een unieke schoolsoort. We volgen de laatste (m)ulogeneraties, van de doorverwijzing door hun hoofdmeesters in de zesde klas, tot het examen en hun carrières. We maken kennis met de leefwereld van de leerlingen, met hun denken, uiterlijk en omgang in de turbulente jaren zestig. Het boek vertelt levendig over de organisatie van dit schooltype en de vaak bovengemiddelde succesvolle carrières van hele generaties ónbekende Nederlanders. De auteur, zelf een oud-(m)ulogediende, beschrijft deze wereld van binnenuit. Vijftig jaar geleden, in 1968, werd de (m)ulo opgevolgd door de mavo. Een goed moment om terug te blikken op de betekenis van deze onderwijsvorm.

Renie Hesseling (1951) studeerde economische-sociale geschiedenis en maatschappijleer aan de Radboud Universiteit werkte hij in het beroepsonderwijs. Hij was medeauteur van lesboeken voor maatschappijleer en aangesloten bij een landelijk schrijverscollectief. Zijn drijfveer is om geschiedenis en erfgoed van nabij en herkenbaar te beschrijven. De publicatie ‘De (m)ulo’ is de laatste in een reeks van historische uitgaven.

Meer informatie over de auteur vindt u op de website: www.reniehesseling.nl 

De hoofdmeesters van vroeger, dat was andere koek. Het waren heren van stand en status die woonden in lanen en aan singels. Je ging er niet snel mee in discussie. In de overzichtelijke kleinschalige schooltjes van de jaren vijftig was het de beroepsvaardigheid van de hoofdmeester om de potenties van zijn schoolverlaters in te schatten: leergierigheid, bevattingsvermogen, capaciteiten. Op basis van concrete cijfers en neutrale observaties ontwikkelde hij een objectief beeld om tot een afgewogen doorstroomadvies te komen. Maar op die manier ging dat zeker niet altijd, zo blijkt steeds weer. Begin vijftiger jaren werd het ‘doorleren‘ van schrijver Jan Siebelink bepaald. Met gram en met azijn in zijn mond beschrijft hij dat gebeuren. Op School 1 in Velp werd hem in de vijfde klas al ingepeperd dat hij, zoon van een kweker, niet intelligent was, niet intelligent kón zijn.